Huiswaarts

Miranca was klaar met haar werk bij Sabina. Fred kreeg steeds meer last van de warmte en had al eerder besloten dat het boek Thailand uit was. Ook in Thailand worden de zomers steeds heter. Veertig graden is meer regel dan uitzondering.
We zijn nog een tijdje blijven hangen. Miranca is een maand les gaan geven op een school in Myanmar voor community leaders van een etnische minderheid in Pyin Oo Lwin.
Tijd om een keuze te maken. Gaat Miranca nieuw werk zoeken of gaan we huiswaarts. Het werd het laatste. Het besluit viel in april, maar er moest nog wel wat geregeld worden voor we weg konden. Wat te doen met onze drie poezen? We besloten er één mee te nemen en een goed huis te zoeken voor de andere twee. Dat laatste bleek het makkelijkst. Moederpoes Siam is erg gewild omdat ze zo mooi is en een lief karakter heeft. Pikzwarte dochter P.J. is onafscheidelijk van haar moeder dus die moesten bij elkaar blijven. Alleen willen Thaise mensen geen zwarte kat want die brengen ongeluk.
Via onze lieve vrienden Anouk en Charlotte kwamen ze terecht bij een Thaise dame die goed voor dieren zorgt. Dat doen veel Thai niet. Poezen zijn leuk tot ze ziek worden. De dierenarts is duur dus dan zet je ze op straat. Achteraf hoorden we dat Siam naar de zoon van de Thaise dame in Pattaya was verplaatst en P.J. onafscheidelijk met de dame is geworden en zelfs op bed mocht slapen. De poes die de dame al had mocht nooit het huis in. Elke ochtend maken de dame met haar hond en P.J. een wandeling door de tuin ter grootte van het Vondelpark.
Voor Jen, die we mee zouden nemen, moest er nogal wat geregeld worden i.v.m. EU-regelgeving, met een doorlooptijd van een maand of vier. Hij moest eerst gechipt worden en dan nogmaals ingeënt voor rabiës. Vervolgens een maand wachten en dan bloed afnemen en opsturen naar Wageningen voor onderzoek. Eigenlijk moet dat via speciaal transport want het is verboden om lichaamsvloeistoffen met de post te versturen. Speciaal transport kost tweehonderd euro. Dan maar goed verpakken in een klein doosje en naar het postkantoor brengen, waar grote posters hangen dat het verboden is om lichaamsvloeistof in je pakketje te stoppen. Na drie weken kregen we de uitslag. Jen mocht naar Nederland. Een transportkooi gekocht die aan de IATA-normen voldoet en geïnformeerd bij de KLM voor de vlucht van Bangkok naar Schiphol en Thai Airways voor Chiang Mai-Bangkok. Na vijftien telefoontjes besloten we dat, ondanks alle tegenstrijdige informatie en regels, het moest kunnen. We moesten nog wel met Jen naar het Animal Immigration Office aan de andere kant van Chiang Mai, waar niemand geïnteresseerd was in de kat en we met een stapel formulieren die we thuis moesten invullen, weer naar huis werden gestuurd. Twee dagen voor vertrek moesten we voor de derde keer naar het Animal Immigration Office om te horen of er een akkoord uit Bangkok was voor de reis. Wat het scenario was bij geen akkoord konden ze ons niet duidelijk maken.

Na alle formaliteiten te hebben afgehandeld mocht Jen met ons mee het land uit.

Gunstig was dat een kat gratis mee mag reizen. Tot je incheckt en je creditcard moet trekken, wat zich bij de transfer in Bangkok nog een keer herhaalde. Met vierhonderd dollar kwamen we er goed vanaf. Vrienden van ons hadden een keer hun kat uit Nederland meegenomen en moesten duizend dollar cash betalen aan de douane anders zou die voor onbepaalde tijd in quarantaine worden gehouden.

En we wilden nog naar China. Dat stond al lang op onze bucketlist en daar woonden we vlakbij maar omdat Miranca weinig vakantie had en ook nog elk jaar een keer naar Nederland ging was dat er niet van gekomen. We hadden een rondreis geboekt bij China Online voor September. Voor onze reis naar China moesten nog even het land uit om een nieuw visum voor Thailand te halen. Geen straf overigens om in Laos een visum te halen. Dat hadden we al vaker gedaan in Vientiane, de hoofdstad van Laos. Dit keer gingen we naar we naar Luang Prabang. Daar kregen we bericht dat Fred’s moeder haar heup gebroken had en in het ziekenhuis lag. Fred boekte een vlucht via Chiang Mai naar Nederland. Dat was geen probleem met een terugvlucht drie weken later was hij net op tijd in Chiang Mai om bij het Chinese consulaat een visum voor China te halen. Met een geldig visum voor Thailand kon dat volgens de website en ook volgens deskundigen die we het gevraagd hadden. Het was krap, maar het kon. Fred kwam op dinsdagmorgen aan in Chiang Mai. Miranca had de formulieren al ingevuld zodat we direct op de fiets naar het consulaat konden. Daar bleek dat een visum voor Thailand een jaarvisum moest zijn en niet een drie maanden visum zoals wij hadden maar dat detail waren ze vergeten erbij te zetten op de website. Zonder visum naar huis en onze rondreis in China zou vijf dagen later beginnen. Onze opties waren beperkt. De enige mogelijkheid leek om in Nederland een visum te gaan halen. Want de regel is dat je een visum moet halen in het land waar je woont, Thailand in ons geval, of het land waar je paspoort is uitgegeven. We hebben de optie op en neer naar Nederland uitgezocht maar dat werd te krap. We hebben China Online gebeld en het probleem voorgelegd. Er bleek één mogelijkheid te zijn. In Hongkong kan je een visum krijgen zonder dat je er woont. Even naar Hongkong bleek een doodlopende weg want door het Chinese nieuwjaar was het visumbureau die week gesloten. We konden wel de reis een week naar achteren schuiven en dan via Hongkong naar China vliegen. Dan moesten we wel onze reeds geboekte tickets, inclusief de binnenlandse vluchten in China, in de prullenmand gooien en nieuwe tickets kopen. Dat was in elk geval beter dan de hele reis in rook op zien te gaan. Zo kwamen we min of meer met de schrik vrij.

Na China moest ons huurhuis ontruimd worden. Ongelofelijk wat je in zes jaar aan spullen verzamelt. Twee tweepersoonsbedden, twee banken, een TV, kledingkasten, twee antieke kastjes, vier fietsen, een complete keukeninventaris en nog veel meer. De facebook-groep “Secondhand Chiang Mai” bood uitkomst. Miranca kon geen afstand doen van de twee antieke kastjes en haar fiets, dus die hebben we samen met nog wat andere spulletjes laten verschepen naar Ouderkerk. Dat kost een hoop geld en nog meer geduld om alle papieren in orde te krijgen. Wat we niet konden verkopen hebben we weggegeven aan Charlotte & Anouk en Daisy & Brian, onze Filipijns Canadese buren die altijd op onze katten pasten als we op reis waren. Die hadden niets liever gedaan dan onze katten overnemen maar daar staken hun honden een stokje voor.

We hebben nog een afscheidsreisje naar Mae Sot gemaakt, samen met Charlotte & Anouk. Dat bleek in drie jaar tijd totaal veranderd. In de tijd dat wij er woonden werkten er veel westerlingen bij NGO’s. Nadat Myanmar ‘open’ was gegaan verhuisde het geld van de grote internationale donoren zoals US Aid over de grens naar Myanmar. Voor de NGO’s was er maar één overlevingsstrategie: “follow the money”. Dat zie je terug in het straatbeeld. Voorheen zag je overal westerlingen, op straat, in de restaurants en in de winkels. In de twee dagen dat we er nu waren zagen we één blank meisje op de fiets.
Het hoogtepunt was het, voor hun onverwachte, bezoek aan de Hsa Mu Thaw school die we sponsoren. Het is een lagere school waar tweehonderd Birmese kinderen op zitten. Ook zij zagen internationaal donorgeld wegvallen, waardoor wij nu één van hun grotere donoren zijn.
Fred heeft voor de laatste keer ‘Fred’s classical Mae Sot bicycle tour’ gedaan met Charlotte & Anouk. We hebben nog een uitje met de kinderen van de blindenschool gedaan en dat was het dan.


Samen naar Nederland vliegen lukte niet. Fred had al een retourvlucht en Miranca moest een enkele reis boeken. Bij de KLM is de prijs daarvan drie keer die van een retourtje zodat Miranca met Aeroflot via Moskou vloog en Fred met Jen via Bangkok rechtstreeks naar Amsterdam. Op het vliegveld van Chiang Mai moest Jen uit de transportkooi omdat die door de bagagescanner moest die bij de wagenwijd open staande voordeur stond. Een stressmoment, meer voor ons dan voor Jen die zich keurig gedroeg en niet probeerde te ontsnappen. Wel mocht hij tot moment van vertrek bij de dame van de incheckbalie wachten. De transfer in Bangkok verliep relaxter. Jen arriveerde keurig op de bagageband en werd daarna met kooi en al door de scanner gehaald. Dan konden ze meteen zien dat hij geen bolletjesslikker was. Op Schiphol stond Ronald al te wachten zodat wij binnen de kortste keren thuis en Jen in zijn nieuwe huis was.