Op weg naar Mae Sot
Door: Miranca
Blijf op de hoogte en volg Miranca
12 Juni 2011 | Thailand, Mae Sot
Na een gedegen afscheid met als besluit een gezellige borrel op zondagmiddag, heeft Fred me dinsdagmiddag naar Dusseldorf gebracht. Bij het laatste afscheid wist ik het zeker, dit was een hele domme actie van me en ik moest gewoon thuisblijven. Dus: verstand op nul en de douane door. En nu zit ik dit te schrijven op een loungebank op de veranda van een guesthouse in Mae Sot met wifi temidden van het groen.
De vlucht was goed ondanks de bijna voortdurende, soms hevige, turbulentie waarbij zelfs de cipiers hun stoel niet afmochten. Ja, mijn gang werd bediend door stewards die ik eerder zou verwachten in Scheveningen met hun karretje.
In Bangkok aangekomen ben ik supersnel naar mijn guesthouse gebracht, midden in de backpackers-buurt. Een prima kamer voor 2 dagen in een wirwar van kleine straatjes met stalletjes, winkeltjes, barretjes en restaurants. Precies wat ik nodig had om bij te slapen en een beetje over de jetlag heen te komen. Lekker rondgeslenterd, hier een (ijs)cappuccino, daar een bordje gebakken rijst of pad thai (noodles) en aan het eind van de middag koud bier (met ijsblokjes) en loempiaatjes. Verder de reis naar Mae Sot voorbereid en met een boekje in het park bij de rivier gezeten. De laatste avond was ik van plan om Khoa San Road, de belangrijkste toeristen straat/markt, onveilig te maken, maar daar is weinig te beleven tijdens een avondvullende moesonbui.
Vrijdagochtend heb ik me om half 7 uit bed gesleept voor de 9 uur durende busreis naar Mae Sot. Een luxe bus, schoon, airco, toilet, water & chocolade muffin en slechts half vol, dus 2 plekken voor mezelf. Tijdens de enige stop schrok ik me een ongeluk toen ik hardhandig door elkaar werd geschud omdat ik m’n kaartje moest laten zien. Ik was boven mijn boek in slaap gevallen en nauwelijks wakker te krijgen.
In Mae Sot aangekomen ben ik in 10 minuten naar m’n guesthouse gebracht door een veel te dure tuktuk en heb me geinstalleerd voor de komende week. Mae Sot is een rustig stadje (ruim 40.000 inwoners) waar alle voorzieningen zijn (behalve diet coke) en ook diverse barretjes en restaurants. Er zijn veel NGO’s vanwege de vluchtelingenkampen in de omgeving, dus ook veel blanken. Van de locals kan je niet zeggen dat ze geen woord over de grens spreken, want ze spreken doorgaans thai, burmees en een lokale taal, maar geen engels. Ik zal dus op thaise les moeten, hoewel je met handen en voeten ook heel ver komt. Lastig is wel dat de opschriften op borden en gebouwen meestal in het thais zijn. Mae Sot ligt een paar kilometer van de grens met Birma en er lopen dan ook heel wat birmezen rond.
In het guesthouse zitten meerdere blanken, een arts, 2 docenten social studies en een collega, Amelia, een 2e jaars student uit UK. Met haar ben ik gisteren de stad in geweest.
Ik ben al aardig op orde met een lokale simcard met beltegoed, een fiets en een oranje poncho. Veel meer heb je niet nodig.
Maandagochtend verzamelen we in de stad om gezamenlijk naar het kantoor te fietsen waar de orientatietraining van start gaat en vandaag nog een rustig dagje.
De vlucht was goed ondanks de bijna voortdurende, soms hevige, turbulentie waarbij zelfs de cipiers hun stoel niet afmochten. Ja, mijn gang werd bediend door stewards die ik eerder zou verwachten in Scheveningen met hun karretje.
In Bangkok aangekomen ben ik supersnel naar mijn guesthouse gebracht, midden in de backpackers-buurt. Een prima kamer voor 2 dagen in een wirwar van kleine straatjes met stalletjes, winkeltjes, barretjes en restaurants. Precies wat ik nodig had om bij te slapen en een beetje over de jetlag heen te komen. Lekker rondgeslenterd, hier een (ijs)cappuccino, daar een bordje gebakken rijst of pad thai (noodles) en aan het eind van de middag koud bier (met ijsblokjes) en loempiaatjes. Verder de reis naar Mae Sot voorbereid en met een boekje in het park bij de rivier gezeten. De laatste avond was ik van plan om Khoa San Road, de belangrijkste toeristen straat/markt, onveilig te maken, maar daar is weinig te beleven tijdens een avondvullende moesonbui.
Vrijdagochtend heb ik me om half 7 uit bed gesleept voor de 9 uur durende busreis naar Mae Sot. Een luxe bus, schoon, airco, toilet, water & chocolade muffin en slechts half vol, dus 2 plekken voor mezelf. Tijdens de enige stop schrok ik me een ongeluk toen ik hardhandig door elkaar werd geschud omdat ik m’n kaartje moest laten zien. Ik was boven mijn boek in slaap gevallen en nauwelijks wakker te krijgen.
In Mae Sot aangekomen ben ik in 10 minuten naar m’n guesthouse gebracht door een veel te dure tuktuk en heb me geinstalleerd voor de komende week. Mae Sot is een rustig stadje (ruim 40.000 inwoners) waar alle voorzieningen zijn (behalve diet coke) en ook diverse barretjes en restaurants. Er zijn veel NGO’s vanwege de vluchtelingenkampen in de omgeving, dus ook veel blanken. Van de locals kan je niet zeggen dat ze geen woord over de grens spreken, want ze spreken doorgaans thai, burmees en een lokale taal, maar geen engels. Ik zal dus op thaise les moeten, hoewel je met handen en voeten ook heel ver komt. Lastig is wel dat de opschriften op borden en gebouwen meestal in het thais zijn. Mae Sot ligt een paar kilometer van de grens met Birma en er lopen dan ook heel wat birmezen rond.
In het guesthouse zitten meerdere blanken, een arts, 2 docenten social studies en een collega, Amelia, een 2e jaars student uit UK. Met haar ben ik gisteren de stad in geweest.
Ik ben al aardig op orde met een lokale simcard met beltegoed, een fiets en een oranje poncho. Veel meer heb je niet nodig.
Maandagochtend verzamelen we in de stad om gezamenlijk naar het kantoor te fietsen waar de orientatietraining van start gaat en vandaag nog een rustig dagje.
-
12 Juni 2011 - 08:39
Piet:
Hallo Miranca,
Uit je verhaal begrijp ik dat je aanvankelijke aarzeling nu weer weg is?
Overmorgen weer gym met Fred, dan hoor ik het anders wel via hem!
Groet Piet
-
12 Juni 2011 - 09:31
Miranca:
@piet: uit het oog uit het hart..... -
13 Juni 2011 - 17:30
Jon En Seska:
De kop is eraf, klinkt goed allemaal, we komen al in de stemming...... -
14 Juni 2011 - 20:33
Heel Veel Plezier...:
Hee die Miranca,
Je hebt t nu dan toch echt gedaan he. Ik had ook niet anders verwacht natuurlijk, maar goed je weet nooit he. Misschien krijg je toch net voor vertrek de kriebels en....neee jij niet, jij gaat gewoon en terecht. Je gaat vast een super tijd tegemoet en weer heel veel mooie ervaringen opdoen. Ik wens je heel veel plezier!! Lekker genieten daar, hier blijft het toch allemaal wel hetzelfde :)
Groetjes Nicole -
18 Juni 2011 - 19:55
Truus:
Ja hoor jij bent weg en..............regen ..........dus maar tien minuten tennisles.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
