Mae Lau

De hoogste tijd voor een update, met als belangrijkste gebeurtenissen de 2e bruiloft, de opening van de shop, een buikgriep, een bezoek aan het vluchtelingenkamp Mae Lau en spaghetti koken bij mijn vrouwenorganisatie.

De 2e bruiloft was inderdaad anders dan de 1e, maar er waren ook veel overeenkomsten. Het was bij dezelfde organisatie, het verliep in grote lijnen op dezelfde manier en ze droegen vergelijkbare kleding. Het was echter groter opgezet, meer mensen dus, het was traditioneler en het koken en de afwas waren uitbesteed. Het was traditioneler in de zin dat hun gebruiken werden nageleefd en het huwelijk niet officieel werd vastgelegd. Als je 'trouwt' in bijzijn van zoveel mensen is dat voldoende ‘bewijs’. Daarnaast kregen ze kado’s van hun surrogaat-ouders, de bruidegom een linnen tas die hun leven samen symboliseert, en ‘gevuld’ is met geluk, gezondheid, welzijn en uiteraard kinderen. De bruid kreeg een ketting. Na het officiële gedeelte werd er uiteraard gegeten en daarna volgden spelletjes voor het bruidspaar. Zo kregen ze beiden een snoepje in hun mond die ze zonder hun handen te gebruiken naar elkaars mond moesten overbrengen. Symboliek: hoe makkelijker het gaat, hoe makkelijker hun leven zal zijn. Helaas krijgt dit paar het zwaar. Ook kregen ze een ballon tussen hun lichamen die ze kapot moesten drukken en moest hij haar optillen zodat ze de sigaret van iemand kon aansteken die hoog op een tafel stond. Iedereen heeft zich kostelijk geamuseerd. ’s Avond werd ik uitgenodigd voor de after-party voor intimi waarbij er alcohol op de mat (ze doen doorgaans niet aan tafels) verscheen (whisky voor de mannen en Spy, een soort zoete wijn, voor de vrouwen) en verder wat ‘snacks’ zoals vis, vlees, chips, zonnebloempitten en uiteraard tea leaf salad (daarover later meer). Geen rijst dus.

Een paar dagen later was het weer vroeg dag. Om 6 uur kwam de monnik om het nieuwe winkeltje van mijn organisatie te openen. Ze verkopen o.a. traditionele geweven stoffen, voornamelijk longyi (de mannelijke variant van de sarong) en hun beroemde thee. Ze komen uit het gebied waar de theeplantages zijn, Northern Shan State, en hun thee heeft een uitstekende reputatie. Ook serveren ze tea leaf salad, een traditioneel birmees gerecht van gefermenteerde theebladeren, knoflook, groene pepers, tomaat en iets wat lijkt op knapperige nootjes. Het wordt in heel Birma (en Mae Sot) gegeten als een snack. Er komt dan een schaaltje op tafel en iedereen eet er van mee.
’s Middags was de officiële opening die goed is bezocht door zowel Burmesen als buitenlanders. Iedereen kreeg een uitstekende noodle soup en verder was er uiteraard tea, tea leaf salad (zij noemen het vaak tea salad) en soda-drinks.

Ik was al niet zo lekker, maar ’s nachts sloeg de buikgriep definitief toe. De daarop volgende dagen heb ik wel de lessen gegeven maar tussendoor thuis op bed gehangen en in het weekend uitgeziekt. Achteraf bleek dit virus door heel Mae Sot te waren en heeft veel slachtoffers gemaakt. Maar daardoor heb ik wel een belangrijke boeddhistische gebeurtenis in het klooster en een feest gemist.

Zondag vond ik dat ik wel een massage had verdiend na alle fysieke ontberingen. Alles is hier hard, de bedden, de stoelen en de grond waar je vaak op zit. Ik heb inmiddels een thais 3-hoeks kussen gekocht, maar zelfs die is hard.
Na grondig vooronderzoek, ben ik in het General Hospital beland. Aan de achterkant is een apart gebouw waar de massage is gehuisvest. Het is een professionele aanpak (je moet je registreren en o.a de namen van je ouders invullen) en een hele prettige ruimte. Als je aan de beurt bent, ga je je eerst omkleden in een soort pyama en vervolgens wordt je naar een ruimte gebracht waar je met 2-3 mensen naast elkaar, op dunne matrasjes op de grond, zeer grondig wordt gemasseerd. Het was niet zo hard als doorgaans bij een Thaise massage, waar ik wel blij om was want het was zo nu en dan al pijnlijk genoeg. In plaats van alles een beetje te doen, deed ze het grondig daar waar nodig. Mijn lichaam voelde een stuk beter en ik ben van plan om het wekelijks te doen, alhoewel het afgelopen weekend al niet is gelukt.
Verder heb ik ook een hele lieve en precieze pedicure gevonden, die voor €1,25 je voeten verzorgd en je nageltjes lakt. Geen overbodige luxe in een land waar je de hele dag op blote voeten of slippertjes loopt, waarbij regelmatig door het water (in de keuken, badkamer of de plassen op straat).
Er staat ook al een tijdje een bezoekje aan de kapper op het programma, maar om onduidelijke redenen komt het er steeds niet van .

Heel bijzonder was ons bezoek afgelopen weekend aan het vluchtelingenkamp Mae Lau, 1 van de 9 kampen in de grensstreek. In dit kamp wonen 60.000 geregistreerde vluchtelingen, maar het kunnen er ook een paar meer zijn. Een chinese collega teacher had dit afgesproken met een burmese vriend die nu in Mae Sot woont maar daar een paar jaar heeft gewoond. 2 Van onze collega teachers geven daar les en we waren welkom voor de lunch. Het is maar goed dat zij het had geregeld en ik me er niet in verdiept had voordat we gingen, anders was ik waarschijnlijk niet gegaan. Eerst 1,5 uur met de saengthaew (een half open busje met de banken aan de zijkant waarbij je achterin stapt) en ergens bij een brug uitgestapt. Na heel wat heen en weer bellen via onze begeleider en de locals in het kamp, zijn we weer in de saengthaew gestapt en er ergens anders uit geplukt door een student van onze collega die de enorme blanke vrouw direct lokaliseerde. Na heel wat gedoe uiteindelijk achter de student aan, tussen het prikkeldraad door en over glibberige modderpaadjes tussen de aan elkaar geplakte bamboe huizen door, over bruggetjes, door een marktje, door de hoofd’straat’ en vervolgens de berg op. Ondertussen steeds tot spoed gemaand, dus na dik een half uur was ik blij dat ik de stem van mijn Australische collega hoorde en we op de plek van bestemming waren. Tijdens de lunch in het klaslokaal kregen we wat meer toelichting. We hadden uiteraard geen pas aangevraagd, die we overigens waarschijnlijk niet zouden hebben gekregen, en waren dus illegaal in het kamp. Het was dus niet de bedoeling dat we in de armen van de regelmatige patrouillerende security zouden lopen, dus vandaar dat we ons onopvallend moesten gedragen, geen foto’s maken en niet rondkijken. Toen werd me ook duidelijk dat ik het grootste risico vormde. We hebben nog een tijdje zitten kletsen met onze beide collega’s en een paar van hun studenten en kennisgemaakt met de beide schooldirecteuren voordat we de terugtocht hebben ondernomen. Daar heb ik ook de pennen achtergelaten waar ze heel blij mee waren. De terugweg was In grote lijnen hetzelfde als op de heenweg, behalve dat we na het prikkeldraad uitkwamen bij een rivier. Broekspijpen opstropen en aan de overkant en aan de andere kant van de iets verder gelegen brug, waren we het kamp weer uit. Voordeel was dat mijn Plakkies weer redelijk schoon waren. Omhoog klauteren langs de brug en weer in de saengthaew naar Mae Sot.
De spaghetti bewaar ik voor de volgende keer want ik krijg klachten dat het te lang duurt voordat er weer een berichtje van me komt. Overigens wordt een reactie erg gewaardeerd! Ik mis jullie best wel en vind het leuk van jullie te horen.