Eindelijk in Birma

Eindelijk naar Birma, oftewel Myanmar zoals de officiële naam is na het besluit van het regime om het land en de meeste steden een nieuwe naam te geven.
We hadden nog even een angstig moment op het vliegveld van Bangkok bij het inchecken toen mij werd verteld dat ik een nieuw visum voor Thaliand moest halen bij de Thaise ambassade in Yangon voor de terugweg, maar met enige overredingskracht werd dit vermeende ambtelijke vergrijp door de vingers gezien. Toen realiseerden we ons dat de terugvluchten naar Bangkok en naar Dusseldorf op het gestolen paspoort staan. Nou ja, dat zien we tegen die tijd wel.
In Yangon werden we opgehaald door een groepje jongens van ons hotel in vers gestreken witte overhemden en prachtige rode longyi’s. De bus bleek van voor de 2e Wereldoorlog te zijn. Nadat we de twee geasfalteerde en van straatverlichting voorziene straten van Yangon hadden gehad, verdwenen de lantaarns en het asfalt voor het resterende uur van de reis. Na aankomst in het hotel, dat een vergelijkbaar aanblik bood als de bus, verwisselden de jongens de overhemden en longyi’s direct voor groezelige T-shirts en dito korte broeken. De kamers waren voorzien van afgebladderde plafonds en schimmel in de badkamer, maar met je ogen dicht waren het heerlijk zachte bed en de steaming hot shower van 5-sterren niveau. De service oversteeg zelfs die van een 5-sterren hotel maar dan veel vriendelijker en vrolijker. Als je de weg ergens naartoe vroeg, vertelden ze niet alleen welke vervoersmogelijkheden er waren maar kreeg je ook een speciaal geschreven briefje mee met alle instructies in het engels voor ons en in het Birmees voor de diverse chauffeurs.
Het lokale vervoer in Yangon is de riksja (fietstaxi) waar naast de fiets 2 stoeltjes ruggelings zijn gemonteerd zodat er 2 personen of vele zakken rijst kunnen worden vervoerd. De chauffeurs wilden ons niet meenemen. Het was niet duidelijk waarom. Uiteindelijk hadden we op dag 2 er een bij de kladden. Hij sprak geen engels, kende het restaurant waar we naar toe wilden niet en kon ook niet kaartlezen. Wat één van de fijne dingen van Myanmar is, is dat iedereen je helpt. Binnen de kortste keren was een groepje Burmezen bezig om de chauffeur de goede route uit te leggen. We werden keurig afgezet bij het verkeerde restaurant.
De busreis naar Mandalay bleek een meevaller, die duurde 9 in plaats van de voorspelde 13 uur over een net aangelegde kaarsrechte 4-baans snelweg waar de bus de enige gebruiker van was. In Mandalay hebben we fietsen gehuurd en zijn we Mandalay Hill opgefietst om de pagoda en het uitzicht te bewonderen. We waren de enigen die dat op de fiets deden en achteraf begrepen we waarom. Het was 38 graden (“baking hot” zoals een van mijn studenten zou zeggen) en we waren 2 liter per persoon lichter toen we boven waren. Onderweg werden we aangemoedigd door o.a. een meisje die ons “I love you” toeriep en bovenaan kregen we tissues aangeboden om het zweet te absorberen. We moesten onze schoenen inleveren om met een reeks roltrappen naar het hoogste punt te gaan. Op de terugweg bleek de lift naar beneden en naar onze schoenen buiten gebruik te zijn. Dus met de trap naar beneden en een barre tocht over gloeiend heet asfalt en scherpe kiezels om onze schoenen op te halen. We verheugden ons op de afdaling met de fiets maar zonder functionerende remmen werd ons dat niet makkelijk gemaakt.
Het volgende doel was een 2-daagse trekking naar de hilltribes waar de meeste van mijn studenten vandaan komen. Fred met een eigen brommer en ik achterop bij de gids omhoog de bergen in. De eerste paar kilometer hadden we nog wat asfalt met gaten, daarna werden het kiezels en vervolgens moesten we verder via door het regenseizoen compleet stukgereden paden met sporen van soms een halve meter diep. In het regenseizoen rijden auto’s en brommers daar met sneeuwkettingen. In elk huis waar we langs kwamen werden we uitgenodigd voor de thee die ze daar verbouwen. De nacht hebben we doorgebracht in een homestay in een dorp met 300 families die in kasten van houten huizen zonder stromend water en electra wonen. Na de overheerlijke homecoocked meal gingen we met de vrouw des huizes bij haar moeder langs. Na het kopje onvermijdelijk thee gingen we door naar een buurvrouw en bij de 3e visite kregen we het vermoeden dat we bij alle 300 huizen een kopje thee moesten drinken. We belanden echter in een optocht die op weg bleek te zijn naar een huis waar ze een traditionele comedy-avond hadden. Een groepje van 5, deels als man verkleedde vrouwen, voerden de hele avond sketches op met zang, dans en cabaret. Ik werd binnen een minuut aan het groepje toegevoegd als belangrijkste attractie van de avond. Fred werd prinsheerlijk geïnstalleerd in een mannengroepje en behalve van thee, ook voorzien van sigaren, koekjes, theebladsalade en rijstwijn. Tegen middernacht werd ons een hoek van de kamer toegewezen waar flinterdunne matjes als matras moesten dienen. Dat bleek niet het enige ongemak die nacht. De haan die in de woonkamer met een touwtje aan de tafel was gebonden voerde vanaf half 4 ’s morgens een verbaal gevecht met de haan die op de veranda stond. Onze gastvrouw ging direct de kamer aanvegen en het ontbijt klaarmaken. Tegen 5-en bleek dat niet alleen de bewoners kwamen ontbijten, maar kennelijk ook alle buren en hun kinderen. Daarbij ging de radio (op batterijen) op maximum volume. Onze gids riep nog boven het geluid uit “you can keep sleeping” en draaide zich om en snurkte verder. Een paar uur later zijn we opgestaan en heeft de gids ons meegenomen naar de douche, 10 minuten bergafwaarts en terug 20 minuten bergopwaarts. De tweede dag hebben we nog veel bezoekjes afgelegd en kopjes thee gedronken, een graduation party meegemaakt en de terugtocht overleefd waar we nog dagen aan werden herinnerd door onze ruggen, spieren en losgerammelde tanden en kiezen.