Verhuisd en aan het werk

Vorige week ben ik verhuisd naar mijn nieuwe woning. Het is een appartement met twee slaapkamers, zit/eetkamer, keuken en badkamer. Het was behoorlijk vies en behalve meubels was er niets. Inmiddels is het een stuk beter: de meubels zijn allemaal verplaatst, met hulp van de maid van mijn baas is het redelijk schoon, veel huishoudelijke artikelen gekocht en veel gekregen van twee VSO-collega's die weggaan. Toch wel raar om bij de lokale Blokker je volledige inventaris te moeten aanschaffen, net als toen ik op kamers ging wonen, een paar jaar geleden.
De buurt is behoorlijk gemixed: in dit complex zijn vijf appartementen en daarin wonen drie dokters. Altijd handig om die bij de hand te hebben. Ze hebben allemaal, op mij na dan, een inwonende maid. De achterburen zijn geheel anders: piepkleine huisjes met veel bewoners. Als je uit het raam kijkt, beginnen ze meteen te giebelen, zwaaien, roepen ed. Ook ben ik begonnen met werken. De Executive Director, Patrick, heeft lang in Canada gewoond waar hij bij een bank werkte. Daarna een paar jaar in Botswana zodat hij weet wat het is om in een ontwikkelingsland te werken. Nu is hij sinds 5 jaar terug in Sri Lanka. Hij is erg bevlogen en heeft veel ideeën, alleen niemand om ze uit te voeren. Hij gaat voor de meeste mensen te hard. Mijn rol is om wat voortgang hierin te krijgen. Een hele klus dus, waarbij ik al mijn capaciteiten nodig zal hebben. Vanaf de eerste dag is hij met me aan het sparren en is ongeduldig: pas op mijn derde dag heb ik hem voor het eerst van repliek gediend en toen was hij een klein beetje gerustgesteld. Ook al twee dagen laat thuis: de eerste dag 's avonds een lezing en de tweede dag een avondbijeenkomst van deze spreker, een hoogleraar mensenrechten die de hele wereld afreist om van gedachten te wisselen over grondwettelijke zaken, met diverse partijen, waaronder de Kamer van Koophandel.
Er werken hier acht mensen en ze zijn allemaal aardig en redelijk makkelijk om mee te werken (denk ik nu nog). Vanochtend een eerste ontmoeting gehad met de Deputy Secretary-General van The Ceylon Chamber of Commerce. Ik hoop dat jullie een beetje onder de indruk zijn.
Vandaag voor het eerst met de bus naar het werk gegaan, dat scheelt toch een hoop geld, maar je levert ook iets in aan comfort. Een three-wheeler kost voor dat traject 100 roepies en de bus 6. Op maandbasis scheelt dat 40 dollar op een salaris van 200 dollar. Best de moeite dus, en inmiddels weet ik waar ik dat aan kan uitgeven. Annette, die over een paar dagen teruggaat naar de UK, heeft me een aantal plaatsen laten zien waar je goede cappuccino kan krijgen en leuk kan shoppen, maar uiteraard niet zonder je spaarpot aan te spreken. Gelukkig beheert Fred mijn rekening en heeft hij beloofd dat ik niet voor een lege geldautomaat kom te staan. De Deli France staat hier zo ongeveer naast een stalletje waar je voor 50 eurocent Rice & Curry kan ophalen.
Sterkte met de hittegolf in Nederland, ik leef met jullie mee. En jullie hebben niet eens een fan.