Fieldtrip Negombo

Gisteren ben ik in een kamp in Negombo geweest, een badplaats niet ver van Colombo. Er zitten daar rond de 40 gezinnen, met name vrouwen en kinderen. Dit was een van de eerste groepen vluchtelingen, ze zitten hier al 4 maanden. De mannen gaan steeds terug naar hun dorp om te proberen wat geld te verdienen (de meeste zijn vissers), maar het is daar niet veilig, dus laten ze vrouw en kinderen achter. Dit kamp is ingericht voor de tsunami slachtoffers in 2004 en nu ter beschikking gesteld aan deze mensen. Er staan een aantal houten huizen, maar de meeste mensen zitten in het gebouw waar ze piepkleine kamertjes hebben gemaakt. Voor eten en andere benodigdheden zijn ze grotendeels afhankelijk van liefdadigheid. Het is de uitzichtloosheid die het zo moeilijk maakt. Deze mensen hebben al een enorme historie achter de rug: als sinds begin jaren '80 worden ze met perioden heen een weer geslingerd. In Kurunegala zaten vooral Moslims, hier zitten Tamils, die alleen Sinhala spreken. We hebben hier een donatie gedaan van €300 voor coconut-scrapers (zie foto), kooktoestellen en andere benodigdheden om eten te bereiden. De kinderen gaan niet naar school want ze hebben geen geld voor de bus (€1 per dag). De scholen dichterbij vragen schoolgeld en dat hebben ze al helemaal niet. De stand van vandaag is €1853.50, inclusief wat binnenkomt van Yacht-collega's. Zij hebben een artikel prominent op het intranet geplaatst. Ik begrijp dat er in Nederland inmiddels meer informatie komt over de situatie hier. Voor geïnteresseerden adviseer ik de website van Reuters (www.alertnet.org/index.htm), die dagelijks goede en objectieve (voor zover mogelijk) artikelen geeft. De gevechten blijven doorgaan en er komen steeds meer veiligheidsmaatregelen. Voor 1 september moeten alle buitenlanders een nieuwe werkvergunning hebben. Ik ben benieuwd.
Verder is er een uitgebreide registratie van alle bewoners: ik heb een formulier van 15 pagina's moeten invullen. Zondag was er een grootschalige verkeerscontrole in Colombo: iedereen moest de bus en auto uit die werden onderzocht, en papieren laten zien. De stad was een chaos, dus maar snel omgekeerd en naar huis teruggegaan. Ondanks alles gaat het leven door, dus maar weer wat actie ondernomen om mijn sociale leven in te richten. Ik ben weer begonnen met sinhala lessen en ga me vandaag opgeven voor tennisles.
Morgen ga ik naar een voorstelling van het mobiele theater, een project dat wordt gesponsord door de Trust. Het podium is op een kar, die elke dag ergens anders staat. De voorstelling is in Sinhala en gaat over het belang van de vrede. Volgend weekend ga ik met een VSO-collega uit Kurunegala, Naomi, naar Dambulla, de grot-tempels. Een lange reis, maar lekker er even tussenuit. Daar heb ik zin in. Nog meer kijk ik uit naar het bezoek van Fred. Hij komt 23 september voor 2 weken. Vanaf het vliegveld gaan we direct naar het strand voor een paar dagen luxe en verse vis onder een palmboom. De fiets bevalt uitstekend, ik ga er nu dagelijks mee naar het werk. Als ik wat verder moet of als het donker is, neem ik echter de bus of trishaw. De regen wordt gelukkig al wat minder.