Op weg naar huis

Da laatste twee weken was ik dagelijks bezig met opruimen: er verdween wel wat in de prullenmand, maar het meeste wordt hergebruikt. De Nederlandse boeken, tijdschriften en kranten circuleren door heel Sri Lanka tot ze eindigen als geplakte zakjes.
Kleding gingen naar Dhammika, leuke spulletjes en de belangrijke zaken (wasmachine en fiets) naar andere VSO-ers, keukenspullen naar Travis, strijkijzer naar Chandrika, de lijst was eindeloos. Uiteindelijk ging er niet zoveel mee terug. De kleding die ik negen maanden geleden vanuit Nl had meegenomen, was aan het eind van de levensduur door het vele wassen (een broek gaat maar 1 dag mee en een rok 2) met wasmiddel dat bij ons niet het predikaat "beschermt de kleur" zou krijgen. De was wordt echter een stuk schoner dan thuis, ondanks het wassen met koud water en de primitievere middelen, dus ik wil liever niet weten wat er allemaal in de waspoeder zit. Ik ben was content met de hier aangeschafte garderobe, maar weet zeker dat ik er in Nl mee voor aap zou lopen, dus die bleef ook achter. Raar, hoe je beeld zo kan veranderen. Ook mijn schoenen waren tot op het bot versleten, behalve mijn gympen want die heb ik maar 1 keer aangehad, toen ik in Nuwarra Eliya was. Iedereen loopt op slippertjes, althans buitenshuis, binnenshuis op blote voeten (je voeten zijn dus constant pikzwart, het gaat er bijna niet meer af). Ik moest er niet aan denken me weer in dichte schoenenen met sokken te moeten wurmen, maar ik zal er na een dag wel weer aan gewend zijn. Het enige dat mee ging waren mijn kussenhoezen, de olifanten die aan de muur hingen, een aantal boeken van lokale schrijvers en dvd's (die kosten hier 2 dollar per stuk, hoewel de kwaliteit wisselend is). Zelfs Suhki bleef achter, anders had ik ruzie met Spooky gekregen, die overigens nog wel een tijdje boos op me zal blijven omdat ik haar zolang in de steek heb gelaten. Maar wat wel mee gaat is een enorme hoeveelheid ervaringen en herinneringen: de lokale collega's, de VSO-collega's, het opnieuw opbouwen van een leven, wonen in Colombo, werken in Sri Lanka, de vele uitstapjes, de ups en downs en last but not least, jullie support!
Dit weekend ging ik voor de laatste keer op stap, naar Anuradhapura, op bezoek bij Nandita.
Jorieke is nog een keer blijven slapen slapen en er was een laatste fieldtrip naar Kegalle voor de lancering van een krant.
IK ben ook nog maar even naar de kapper geweest want in Nl. lukt het me vast niet om voor 8,5$ te worden geknipt en geverfd (en nog goed ook!).
Dan de afscheidslunch op het werk. Ik had een speech van twintig minuten met een aaneenrijging van "thank you's" gemaakt, zoals het hoort.
Op donderdagochtend, 30 maart stond ik om vijf uur gepakt en gezakt op het vliegveld om Fred op te halen.
Na vijf uur in de bus was het genieten op een rustig strand, aan een zee waar je heerlijk in kan dobberen en leuke tentjes waar ze weliswaar geen bier verkopen maar wel haai op de menukaart hebben staan.
Om mijn eenvoudige leven van de afgelopen maanden decadent af te sluiten was de laatste etappe een luxe resort op een eilandje in de Maladiven waar ik in vier dagen evenveel geld heb uitgegeven als in vier maanden in Colombo.
De terugreis naar Nederland was nog dramatischer dan de heenreis. Dit keer ging het vliegtuig stuk toen we al drie uur onderweg waren zodat we na een vlucht van zes uur weer in Colombo van boord gingen.
De door Fred georganiseerde surprise party werd afgezegd en we werden in een hotel gezet waar we moesten wachten op informatie over hoe het verder zou gaan. Informatie kregen we meer dan genoeg. Om de paar uur kwam er iemand vertellen wat het plan was. Het lastige was dat er elke drie uur een nieuw plan was zodat we pas geloofden dat er een oplossing was gevonden toen we drie dagen later in het vliegtuig op weg naar Nederland zaten.
Als tegemoetkoming kregen we twee gratis retourtjes naar Colombo die binnen een jaar verzilverd moesten worden. We hebben ze laten verlopen want boek 'Miranca in Sri Lanka' was uit.