Van Zuid naar Noord

Zojuist zijn we aangekomen in Hanoi, in het noorden, 2000 km verder dan waar het vorige bericht vandaan kwam. In HCMC hebben we ons verdiept in de Amerikaanse oorlog middels een bezoek aan het War Museum en een trip naar de Cu Chi tunnels, die werden gebruikt om te schuilen voor bom-aanvallen of om achter de vijandelijke linies te komen. Deze tunnels zijn heel smal en laag, en wij passen er niet eens in. Daarom hebben ze voor de toeristen een tunnel zodanig vergroot dat wij erdoor kunnen.
Ook zijn we naar een Cao Dai Temple geweest, een geloof waarbij ze vrijwel alle bekende goden van zowel oosterse als westerse geloven en filosofieën aanbidden, zoals Boeddha, Jezus Christus en Confucius, maar ook Jeanne D'Arc en Shakespeare. Zo zitten ze dus altijd goed mochten er een paar van deze goden niet bestaan.
Op mijn verjaardag zijn we naar Danang gevlogen voor het strand waar we al heel lang naar uitkeken. Helaas zat het niet mee. De pech was al begonnen in HCMC met restaurants die vol zaten en slecht en duur eten, maar het werd nog erger. De vlucht naar Danang had 8 uur vertraging (op een reis van ruim een uur) waardoor we de hele dag op het vliegveld hebben gehangen en midden in de nacht aankwamen in Danang. De taxichauffeur bleek meer bedreven in het steeds verhogen van de prijs dan het vinden van ons beach resort. Nadat we in driekwartier ongeveer 2 km hadden afgelegd, bij 2 verkeerde hotels waren geweest en op elke hoek van de straat de prijs werd verhoogd, zijn we in de middle of nowhere uitgestapt. Veel opties heb je niet midden in de nacht op een verlaten weg. In de verte zagen we een hotel waar we naar toe zijn gelopen en de nachtportier hebben wakker gemaakt. Met veel handen en voeten en de taxichauffeur kakelend om ons heen, zijn we erin geslaagd de portier een andere taxi voor ons te laten bellen. Deze heeft ons na een hoop gedoe, samen met de eerste chauffeur die ons geen seconde uit het oog verloor, naar onze bestemming gebracht. Ook daar de receptionist uit zijn bed gebeld en om half 2 onze intrek genomen in onze kamer. Niets kon onze bounty-strand ervaring meer in de weg staan..........dachten we.
De volgende ochtend na het ontbijt hebben we ons meteen geïnstalleerd op het strand. Binnen een half uur waren er honderden Vietnamezen gearriveerd, met name vrouwen in verband met International Women-day en niet veel later werden enorme boxen geïnstalleerd en begon de karaoke op 2 meter naast ons handdoekje. Zo hard en vals hadden we nog nooit gehoord. Na een tijdje hebben we een rustiger plekje opgezocht en zijn we eerst even gaan lunchen. Toen we terugkwamen waaide het wel erg hard en was het bewolkt. De rest van de tijd in dit beach resort hebben we op onze kamer doorgebracht. Dit met uitzondering van de maaltijden, want die moesten we in het open restaurant nuttigen, ingepakt in fleece truien, en snel eten anders was de rijst al van je bord gewaaid.
Daarna hebben we de bus genomen naar Hoi An, een heel leuk klein stadje dat weliswaar vrij toeristisch is maar toch meer dan de moeite waard. Een heel pittoresk oud centrum en veel leuke restaurantjes zodat ik mijn verjaardag 4 dagen later alsnog heb kunnen vieren. In de loop van de dagen begon het zonnetje alweer te schijnen, zodat we alsnog 2 stranddagen hebben gehad.
Op weg naar het strand raakten we op een terras aan de praat met een jong Vietnamees stel, Ahn en Lam. Ahn werkt in een chique restaurant en spreekt redelijk Engels. Lam is een veelbelovend kunstenaar. Ze hebben ons programma voor de rest van de dag volledig ingevuld. Eerst zijn we met z'n allen op de fiets naar het strand gegaan. Zij samen op 1 fiets, wat ze overal in Vietnam doen, en een grappig gezicht is omdat degene die achterop zit ook meetrapt. Van die kleine voetjes kunnen er 2 op een pedaal. Op het strand houden ze uiteraard hun kleren aan. Dat is voor een deel omdat ze erg preuts zijn, maar vooral om hun huid te beschermen tegen zonnestralen. Het grootste compliment dat je een Vietnamese vrouw kunt geven is dat je zegt dat ze een witte huid heeft. De grootste belediging is dat je zegt dat ze mooi bruin is. Je moet je dus voorstellen dat je in heel Vietnam overal vrouwen ziet, die bij 38 graden in de schaduw een vest of jas aan hebben, een hoed op en een mondkap om ook het gezicht te beschermen tegen een kleurtje.
Voor de lunch hebben ze ons meegenomen naar een eettentje aan de rivier waar geen toerist komt. Daar hebben we een traditionele Vietnamese lunch gehad, waarbij ze ons lieten zien hoe we dat moesten eten. De helft van de bereiding moet je namelijk zelf aan tafel doen. Je krijgt een stapel rijstvellen, een schaal met diverse bladgroenten en kruiden, en een gegrild visje. Met de nodige precisie en de juiste dosering moet je hiervan mooie rolletjes maken, die je in een sausje doopt en vervolgens opeet. Daarna volgt het hoofdgerecht, een grote pan met soep met zeevruchten, een schaal met weer andere bladgroenten en kruiden en een schaal met mie. Ook dit moet weer in de juiste verhoudingen, na de juiste garingstijd, in je eigen kom belanden. 's Avonds zijn we bij zijn ouderlijk huis geweest en hebben zijn schilderijen bekeken en met zijn ouders en broers kennis gemaakt. Ahn en Lam gaan volgend jaar trouwen en wonen dus nog elk bij hun eigen ouders. Na het trouwen komt Ahn bij Lam en zijn familie in huis wonen. Ook hebben ze ons nog meegenomen naar hun tempel om die te laten zien. Kortom, een hele bijzondere dag. We hebben wel een klein issue aan deze dag overgehouden. Onze ervaring in Azië is, dat in elk gesprek binnen 2 minuten wordt gevraagd hoeveel kinderen je hebt. Als je zegt dat je geen kinderen hebt snappen ze er helemaal niets meer van. Om deze situatie te voorkomen zeggen we af en toe dat we 2 kinderen hebben. Wat maakt het uit, want na een gesprek van 3 minuten zie je ze toch nooit meer. Dat dachten we in dit geval ook. Zoals jullie uit het voorgaande verhaal hebben kunnen lezen, bleef het dit keer niet bij 3 minuten. Die 2 kinderen van ons konden we niet meer terugdraaien en we hebben minstens 5 keer moeten beloven om direct na thuiskomst foto's van onze kinderen, een jongen van 12 en een meisje van 15, te mailen. We hebben ons lesje nu wel geleerd en we hopen dat we in onze vrienden- en kennissenkring wat foto's kunnen lenen. Ze hoeven niet op ons te lijken, want alle blanken lijken toch op elkaar.

De volgende dag naar Hue dat in het midden van Vietnam ligt, vlak onder de voormalige grens van Zuid en Noord Vietnam, de zogenaamde DMZ (Demilitarised Zone). Demilitarised slaat op de gemaakte afspraken die tussen Noord en Zuid over dit gebied zijn gemaakt, maar niet op de feiten. De hevigste gevechten hebben hier plaatsgevonden. Ook hier zijn we in de tunnels geweest, maar deze hadden een ander doel. Hier werd voor langere tijd, soms een week achter elkaar, geschuild voor de bommen van de Amerikanen. In totaal hebben de Amerikanen 13 miljard kilo bommen op Vietnam gegooid. En daarnaast ook nog grote hoeveelheden Agent Orange, Napalm en ontbladeringsmiddel. De tunnels boden ruimte aan 300 mensen en waren zo ingericht dat het leven door kon gaan onder de grond: wassen, koken, ziekenhuis, schoollokaal etc. In de tunnel waar wij zijn geweest, zijn in totaal 17 kinderen geboren.
Verder hebben we in Hue een tochtje met de cyclo-taxi gemaakt door de oude stad. De cyclo-taxi zie je in elke stad in Vietnam. Ze worden zowel gebruikt voor vervoer van mensen als vracht. Zoals met alles hier overstijgt het aanbod vele malen de vraag. De cyclo's vechten om elke rit dus als je door de stad loopt, rijden er permanent 2 of 3 achter je aan met de hoop dat je alsnog besluit om in te stappen. Voor ons voelt het koloniaal, maar voor hun is het hun brood.
Vandaag zijn we naar Hanoi gevlogen. Nooit gedacht we zo blij konden worden van een vertraging van 1 uur. Het is behoorlijk fris, dus de lange broeken, dichte schoenen en fleece truien zijn in gebruik genomen. Wel even wennen die dichte schoenen als je 7 weken op sandalen hebt gelopen.