Mister Fred

De trouwe volgers van onze blog herinneren zich vast nog wel dat we in Mae Sot een paar keer hebben gerapporteerd over de lokale gezondheidszorg: het gemeenteziekenhuis waar Miranca voor een oogirritatie naar toe ging en Mae Tao Clinic waar Birmezen gratis gezondheidszorg krijgen.

Omdat het tijd was voor een nieuwe blog en Fred weinig inspiratie had, besloot hij tot een vervolg op die blog en de gezondheidszorg in Chiang te onderzoeken. Omdat de beste verhalen van binnenuit komen, struikelde hij in huis en haalde zijn vinger open aan een scherpe rand van een raam. Dus met spoed naar het Rajavej Hospital, één van de privé klinieken in Chiang Mai, want een privé kliniek ontbrak nog in de serie gezondheidszorg.

Op de Emergency afdeling zagen ze al snel dat een pleister niet voldoende was en er een operatie nodig was omdat er een zenuw was doorgesneden. Miranca’s collega Noona had ons met haar auto gebracht en hoewel men best wel een beetje Engels sprak in het ziekenhuis, was haar hulp bijzonder welkom. Niet dat we veel in te brengen hadden overigens.
Binnen een kwartier lag Fred aan het infuus, was zijn bloeddruk opgemeten, had hij een tetanus injectie gehad, was er een ECG en een longfoto gemaakt.

Het was inmiddels al begin van de avond en de chirurg was nog met een operatie bezig, dus Fred moest voor het eerst in zijn leven in een ziekenhuisbed slapen omdat de operatie pas de volgende dag zou plaatsvinden. Miranca werd verteld dat zij de nacht ook moest blijven. Noona bevestigde dat dit niet als vraag bedoeld was.
De kamer was riant, met uitzicht op de rivier als je niet in bed lag, want Miranca en Noona hadden een eerste klas kamer geboekt, kamer 1111, alsof nog eens benadrukt moest worden dat het echt om een eersteklas kamer ging. Voor Miranca was er een plastic bank met een kussen en een deken.

Het slapen viel tegen. In het staatsziekenhuis in Mae Sot waren we er al achter gekomen dat voordat je kan vertellen waar je voor komt, je bloeddruk al drie keer gemeten is. Hier niet anders. Telkens als we even waren weggedommeld, werd er op de deur geklopt, riepen wij braaf ‘binnen’, ging het licht aan en werd de bloeddruk gemeten. Die was elke keer prima in orde, wat geen reden was om de frequentie te verminderen. Kennelijk hoopten ze dat als ze maar vaak genoeg bleven meten Fred wel een keer door de mand zou vallen.
Om toch nog een afwisselend programma te bieden kwamen er tussen het meten van de bloeddruk door verpleegsters om temperatuur te meten met een echte kwikthermometer, morfine toe te dienen of antibiotica in het infuus te spuiten.
De liefste meisjes van Chiang bleken als verpleegster in het Rajaveh Hospital te werken, dus Fred had het prima naar zijn zin, alhoewel de morfine ook bijgedragen kan hebben aan zijn humeur.

Zodra het licht werd was het met onze rust gedaan. Behalve dat de verpleegsters doorgingen met de zorg voor Fred, kwam er zo’n beetje elke tien minuten telkens iemand anders de kamer binnen om een schone pyjama te brengen, prullenbakken te legen, koelkast bij te vullen, badkamer schoon te maken, lunchbonnetjes voor Miranca te brengen, lakens te verschonen, Fred een schone pyjama aan te trekken, de vloer te vegen, over ziektekostenverzekeringen te praten, nog een extra schone pyjama klaar te leggen, enzovoorts. Meer dan genoeg handen aan en rond het bed. Maar Fred wassen, dat mocht de familie doen.

Daarna de operatie in een echte operatiekamer met een anesthesist, een chirurg en een stuk of tien verpleegsters.
Voor de achtste keer moest Fred vertellen dat hij geen ziektes had, geen medicijnen slikte, geen diabetes had en niet allergisch voor bepaalde medicijnen was, alhoewel het laatste natuurlijk een beetje gelogen was, want als je geen medicijnen slikt kan je dat niet weten.
Twee uur zijn ze ermee bezig geweest, want van de chirurg begrepen we de volgende dag dat zo’n zenuw een soort elastiekje is, dus zie dan eerst maar eens de beide einden te vinden en die vervolgens met micro-chirurgie aan elkaar te naaien. Hij keek er erg trots bij dat het hem gelukt was.
De narcose bleek wonderen te doen. Na de slechte nacht van daarvoor voelde Fred zich nogal brak maar na de narcose zo fit als een hoentje zodat hij zich, na meer dan 24 uur nuchter te zijn geweest, meteen kon storten op een portie gebakken rijst.
De volgende ochtend mocht hij, via de 10e verdieping waar hij met zijn creditcard mocht afrekenen, naar huis.

De komende weken moet Fred zich elke ochtend om negen uur melden voor een nieuw verbandje. Aangezien de meeste westerlingen naar het grote privé ziekenhuis in centrum van Chiang Mai gaan waar ze hoogpolig tapijt hebben, en het Rajavej ziekenhuis, bij ons om de hoek, weinig Farangs over de vloer krijgt, kennen ze hem inmiddels als vaste klant.
‘Good Morning Mister Fred’, ‘Sawadee kap Mister Fred’, ‘Hello Mister Fred’, heeft hij al achter de rug voor hij op de stretcher in de Emergency room heeft plaatsgenomen.
Kom daar maar eens om in het VUmc.