Ben & Ten

Het was Miranca’s eerste fieldtrip voor Philanthropy Connections Foundation (PCF). Haar baas Sallo komt uit de televisiewereld en heeft een enorm netwerk van mensen die iets willen bijdragen aan de stichting.
Dit keer was het een videoploeg met Sai, een internationaal bekende maker van o.a. muziekclips, en Nino, zijn geluidsman, die twee weken uittrokken om iets voor een goed doel te doen en een video van één van de projecten te maken.

De opnames begonnen maandagmorgen op kantoor in Chiang Mai. Sallo en Noona, de Thaise projectcoördinator, werden geïnterviewd en Miranca en de communicatiemanager Hunter werden als figurant ingezet om achter hun laptop net te doen alsof ze hard aan het werk waren, want veel gewerkt is er niet die dag. Waar een amateur in een kwartiertje klaar is met zo’n opname, doet een professionele filmploeg er een hele dag over en schieten ze uren film waar uiteindelijk twee minuten van overblijven.

De filmploeg vertrok dinsdagmorgen vroeg met Noona naar Tomato Village, een bergdorpje op zeven uur rijden van Chiang Mai. Miranca en Hunter werden woensdagmorgen om zeven uur door Sallo met de auto, die hij mocht lenen van een Zwitsers stel die ook graag iets aan PCF bijdragen, bij ons thuis opgehaald. Hunter logeerde een paar dagen bij ons omdat ze door een insectenplaag uit haar huis was verdreven en pas terug kon zodra de lokale Rentokil de beesten met een kruidenmengsel van citroengras en andere middeltjes had verslagen.

Tomato Village, dat zo heet omdat er ooit tomaten werden verbouwd waar geen markt voor bleek, bestaat uit tweehonderd huizen, bewoond door Birmese vluchtelingen van vijf verschillende etnische minderheden. De meeste huizen hebben stromend water uit het meer en elektra, als die niet is uitgevallen.

Vader Ben en schoonzoon Ten voorzien in hun inkomsten door groente te verbouwen en zijn eigenaar van een winkeltje en het benzinestation in het dorp, waarbij het benzinestation bestaat uit een vat benzine waar met de hand benzine uitgepompt wordt die per jerrycan wordt verkocht. Ook zij besloten een paar jaar geleden dat ze iets goeds wilden doen en de kinderen uit het dorp en andere dorpen uit de buurt een kans op een betere toekomst te geven.
Ze hebben een school opgezet waar kinderen elke avond tussen zes en acht uur gratis Engelse les krijgen met in eerste instantie twee klassen waar vader en zoon les gaven. Inmiddels is er door het succes een derde klas bijgekomen en hebben ze, gesponsord door donors van PFC, een extra leraar kunnen aantrekken. De drie schoollokalen, de schoolboeken, de schoolbankjes en ander lesmateriaal zijn allemaal door donors van PCF betaald, evenals de diploma’s die ze krijgen als ze geslaagd zijn.

Ondertussen stond het hele dorp op zijn kop door de invasie van de filmploeg en het PCF-team. De kinderen moesten telkens opnieuw de klas binnenlopen voordat de filmploeg besloot dat de opname goed genoeg was. Zodra de opnames gemaakt waren ging het film-team naar hun guesthouse om tot diep in de nacht met het materiaal aan de slag te gaan en voor te bereiden voor de volgende dag. Er komt heel wat bij kijken voor een paar minuten film. Interviews met de scholieren, oud-studenten en leraren. Opnamen in de klas tijdens de les, interviews met ouders in hun huis/hut en daarna nog weken editen en monteren.

Tussendoor hadden Miranca en haar collega’s genoeg tijd om met leerlingen en oud leerlingen te praten wat vergemakkelijkt werd doordat ze Engels spreken. Zo sprak Miranca met een jongen die dankzij de Engelse les kans heeft op een beurs om in Chiang Mai naar de universiteit te gaan. Zonder Engels had hij de rest van zijn leven groente moeten verbouwen om in zijn levensonderhoud te voorzien.

Vrijdagmorgen om vijf uur weer terug naar Chiang Mai. Het duurde even voor de auto’s konden vertrekken want voor je met zo’n handpomp twee benzinetanks gevuld hebt ben je wel een tijdje verder.

Fred kon na afloop blij gemaakt worden met lokale producten die de dorpsbewoners meegaven. Verse kaneel van de kaneelboom, een enorme zak limoenen en een soort vruchten die de vorm hadden van peren, maar eigenlijk een soort komkommers zijn waar ze soep en curries van maken. Fred ging meteen aan de slag om limoensorbet met kaneel te maken.

PFC doet veel van dit soort kleinschalige projecten waar met een klein beetje geld een groot verschil gemaakt kan worden in het leven van mensen. Dat is waar wij blij van worden. Als jullie net zo blij willen worden en na lezing van deze blog de onweerstaanbare behoefte voelen om dit soort projecten te steunen met een éénmalige, of nog veel beter, maandelijkse bijdrage, dan hebben we goed nieuws: elke euro is welkom en elke euro komt goed terecht.

Voor meer projecten van PCF kijk op:
http://www.philanthropyconnections.org