Afzien en paradijs

We zitten nu op een eiland met 1 internet aansluiting en alleen elektriciteit tussen 6-9 uur 's avonds.
Na Pakse hebben we de bus genomen naar Tat Lo, een dorp in de middle of nowhere. De bus was behoorlijk uitgewoond (vrijwel geen ramen of andere nutteloze dingen) en werd helemaal vol geladen met vis, rijst, meloenen, appels etc. Onze rugzakken belandden bovenop een stapel eieren. Met een vaartje van rond de 30 km per uur naar Tat Lo gesukkeld, waardoor we er iets langer over deden dan verwacht. Op de hoek bij de afslag naar het dorp zijn we afgezet en het laatste stuk gedaan met de enige taxi uit de streek.
We zaten in een echt backpackers guesthouse, maar met een heerlijk terras met uitzicht over de rivier en een waterval. De volgende dag hebben we een trekking gedaan van 3,5 uur (ja, ik ben erg blij met die heup!) langs een paar watervallen, waarvan één zonder water, en 4 dorpjes met lokale minderheden. De gids sprak goed Engels volgens de voorinformatie, wat ook klopte, er kwamen zeker 4 Engelse woorden uit (1 per uur).
De terugweg vanuit Tat Lo naar het Zuiden verliep in eerste instantie erg voorspoedig. Er was geen taxi beschikbaar, maar we konden wel achter op de motor naar de weg worden gebracht waar de bus stopte, om de beurt dus, met de rugzak op ons rug! Op de weg aangekomen, konden we nog net in de achterbak van een pick-up truck springen en hebben we een hele relaxte reis gehad tot aan Pakse. Aan boord was een leuk mannetje en 5 kinderen dus veel foto's gemaakt die zij weer konden terugzien en ze leren fotograferen.
Daarna werd het wat minder. De bus, een wat groot uitgevallen tuktuk waar volgens onze normen ongeveer 12 mensen in kunnen, werd volgestouwd met 30 mensen, 20 kratten bier, 40 meloenen, een scooter en nog heeeel veel grote en kleine dozen en tassen met onbekende inhoud. Nadat we het busstation hadden verlaten, bleef hij langs de weg staan: er kwam nog een vrachtje aan. Na een half uur en veel bellen zijn we toch maar vertrokken. Na 2 km een lekke band! Dat kwam goed uit voor het vrachtje, die had ons dus weer ingehaald. De band werd verwisseld en we gingen weer op pad .... voor 500 meter, om bij een mecanicien te stoppen die met hamer en bijtel de lekke band te lijf ging om hem te plakken. Ok, weer op pad. Na 3 kwartier een klapband! Die kon gelukkig niet meer geplakt worden. Uiteindelijk veilig aangekomen met 3 uur vertraging, aan alle kanten verkrampt en heel veel dorst. Een lange dag dus. Vervolgens ging de boot weer soepel, maar het geplande guesthouse zat vol, dus aan de overkant ons intrek genomen in een Spartaans onderkomen. Een paar koude biertjes en wat springrolls maakten een hoop goed.
Vanochtend zijn we ter compensatie verhuisd naar een Floating Room. Daarna hebben we een fietstochtje gemaakt over het eiland, een prachtige tocht over kleine paadjes door de bamboe en bananenplanten. Nog een kleine koprol gemaakt toen ik bergafwaarts een boomstam tegenkwam. Fred is niet in de wieg gelegd voor reporter, want eerst werd de fiets gered, toen ik en als laatste werd pas de foto gemaakt.
Het is een heel apart eiland met bamboe- en houten huizen, met tussendoor resten van de Franse koloniale historie, waaronder een klein spoorlijntje en een enorm groot platform om lading te lossen. De boten konden vanwege de watervallen niet verder, dus werden de spullen over het eiland met het treintje vervoerd om aan de andere kant weer overgeheveld te worden in boten.