Homestay

We zijn nog geen week op pad en nu al hebben we de andere Falangs (blanken) en de Engelse taal en geschrift vrijwel achter ons gelaten.
De afgelopen 2 dagen hebben we in een klein dorp geslapen bij de lokale bevolking, een Homestay project. Het project is bedoeld om de landelijke bevolking een beter leven te geven. Dit dorp, Ban Prasat, vervult hier een voorbeeldrol in. Na een busrit van 1,5 uur zijn we uitgestapt langs de snelweg en met een motortaxi (achter op de brommer dus) naar het dorp gebracht. Daar zijn we, met een brief in het Thais die we veroverd hadden bij de VVV in Khorat, afgeleverd bij Mr Thiam, de "burgemeester" van het dorp. Zijn vrouw, Pha Noomh, heeft ons 2 dagen onder haar hoede genomen en ons gepamperd. Ze had goed de wind eronder, we konden geen minuut aan haar goede zorg ontsnappen. We hebben haar even in de problemen gebracht toen ik een drankje ging kopen bij de buren, en ze me meteen achterna kwam terwijl Fred ondertussen ontsnapte naar de andere kant om een biertje te kopen. Ze sprak geen woord Engels maar ze heeft ons een hoop informatie ontfutselt en ons een basiscursus Thais gegeven. Tevens was ze onze tour guide en heeft ze ons kennis laten maken met het halve dorp. Her en der werden we mee naar binnen genomen en verliep het bezoek volgens het volgende patroon: schoenen uit en op de mat zitten, uitleg over zijderupsen, weven, muziekinstrumenten (met demonstratie), riet bewerken ed en vervolgens ging Pha Noomh snel over tot het uitgebreid verslag doen van de losgepeuterde informatie over Fled en Milanca. Tot slot kwam een schoenendoos met familiefoto's te voorschijn die we allemaal moesten bekijken. Nog even het huis bekijken en snel naar de buren.
In het dorp waren ook archeologische opgravingen met een klein museum dat we bezocht hebben. Daar kwamen we diverse lokale Thaise toeristen tegen die hun Engels op de Falangs willen uitproberen en de unieke kans om met Falangs op de foto te staan, niet voorbij wilden laten gaan. We staan dus binnenkort in diverse familiealbums. Wie zijn hier nu de aapjes?
Tussendoor werd ons innerlijk gestel goed in de gaten gehouden: op tijd en voldoende eten en op tijd en voldoende slapen. Voor het ontbijt eerst koffie met koekjes en dan 3 keer per dag een gezonde maaltijd met rijst en diverse gerechten, zoals boontjes met slang, op het dak gedroogde vis etc. Tussendoor een kokosnoot en pindakoekjes. Na de lunch werden we naar bed gestuurd voor een middagdutje en na het avondeten moesten we direct naar bed (om 7 uur). De eerste avond hebben we nog wat tegengestribbeld, maar langer dan een uur hebben we het niet weten te rekken.
We hadden een prachtige slaapkamer. Ongetwijfeld de ouderslaapkamer die ze voor een paar dagen uitgeleend hadden aan de gasten.
Op de laatste avond zijn we mee uit genomen naar een tempel met de lokale helding, Ya Mo (Oma Mo), die de troepen had aangevoerd in de beslissende slag met de Lao. We werden voorin in een soort kermisauto gezet en achterin werden diverse vrouwen en kinderen geladen.
Kortom: het was heel ontspannen en we zijn uitermate in de watten gelegd.