Een weekendje Chiang Dao

We waren al een tijd niet op vakantie geweest, zelfs geen weekend weg. De laatste keer dat we een uitstapje maakten, was in December 2014 toen we een weekje naar Kanchanaburi, bekend van de Bridge over the River Kwai, en aansluitend naar Chiang Mai, voor de goede restaurants en het brood waren geweest.

Chiang Dao is een klein plaatsje 70 kilometer boven Chiang Mai, gelegen in een nationaal park met twee guesthouses die bekend zijn vanwege de goede restaurants. Birds Nest 1 met een westerse keuken en Birds Nest 2 met een Thaise keuken. Er is van alles te doen, een waterval, een grot, trekkings en tours naar de lokale dorpjes.

We zouden er al eerder naartoe zijn gegaan maar onze poes Siam gooide roet in het eten door ons met drie kittens te verblijden. Na ze vier maanden elke dag uit de horren te hebben gehaald en het spoor van vernieling dat ze achter zich lieten te hebben opgeruimd, waren ze groot genoeg om ze een weekend aan de zorgen van Brian, Daisy en dochter Christina, onze Canadees/Filipijnse buren, over te laten. Die dat overigens geen opgave vinden want ze zijn alle drie dol op onze poezen.

Het leek Sallo, Miranca’s baas, een goed idee als we dan meteen de winterkleren, ingezameld door de Rotary van Chiang Mai, voor het Koung Jor Shan Refugee Camp, zouden afleveren, want dat ligt maar honderd kilometer voorbij Chiang Dao aan de Birmese grens. De winter in de bergen in het noorden van Chiang Mai was immers al begonnen.

Vrijdagmiddag om vier uur zouden we vertrekken. Helaas werd onze gehuurde pick-up truck te laat gebracht omdat ze ons huisadres niet konden vinden en ze Fred’s telefoonnummer verkeerd hadden overgeschreven, zodat we uiteindelijk pas om vijf uur konden gaan rijden en dat is niet de beste tijd om aan het verkeer in Chiang Mai deel te nemen. Vandaar dat we er twee uur en een kwartier over hebben gedaan om de stad uit te komen. Daarna schoot het lekker op want de 69,8 kilometer over de doorgaande weg deden we in minder dan twee uur. Ondanks dat ons gemiddelde onder de 20 kilometer per uur lag, moet je wel blijven opletten want in die paar minuten dat we 80 konden rijden stond er net na een bocht een dronken man midden op de onverlichte weg, waar we rakelings langs reden.
Toen we om half tien aan tafel wilden, bleek het Thaise restaurant vol, maar er was nog een tafeltje in het westerse restaurant waar we heerlijk hebben gegeten.

De volgende ochtend ging om half zeven de wekker, want 100 kilometer lijkt niet veel, maar het was een bergetappe zodat het uren rijden zou zijn.

Voor we de kleding in het kamp gingen afleveren, maakten we een tussenstop bij Mary’s Sweet Home, een weeshuis voor Birmese kinderen, waar tevens ’s avonds en in het weekend Engelse en Thaise les wordt gegeven aan kinderen uit het dorp. Philanthropy Connections Foundation (PCF) ondersteunt dit project. Het weeshuis is ooit opgezet door Mary, een onderwijzeres uit Shan State, Birma. Nadat ze vorig jaar was overleden kwam deze verantwoordelijkheid op de schouders van haar kleindochter Yulinda, die eigenlijk liever een andere baan had gewild maar de kinderen niet aan hun lot wilde overlaten en nu met een beetje hulp van haar grootvader de school runt.
Nadat Yulinda alle plannen had toegelicht die ze wilde uitvoeren als ze extra donorgeld van PCF zou krijgen, stond de lunch klaar, want een Birmees laat je nooit met honger de deur uitgaan. De standaardbegroeting van een Birmees is dan ook niet ‘Hallo, hoe gaat het met je’, maar ‘Heb je al gegeten’.

Het Birmese vluchtelingenkamp Koung Jor is een van de kleinere in Thailand. Er wonen ongeveer 500 mensen en het wordt niet erkend door de VN. Ze moeten zichzelf weten te redden. Dat was altijd een nadeel. Nu niet meer. De voedselrantsoenen in de erkende kampen worden steeds kleiner om de mensen te motiveren om terug naar Birma te gaan. Het is tenslotte weer een vrij land. Iets bijverdienen buiten het kamp, om de rantsoenen aan te vullen, kan niet want ze mogen het kamp niet uit.
Het enige probleem voor de terugkeer naar Birma is dat zonder land, huis, werk en geld ook in Birma niemand kan leven, zeker niet in de gebieden waar nog steeds wordt gevochten of die bezaaid liggen met landmijnen.

Omdat Koung Jor Camp, opgezet in 1991, officieel niet bestaat, kunnen ze daar wel werken. De mannen doen seizoenswerk zoals zaaien en oogsten in de rijstvelden en de vrouwen weven stoffen, naaien kleding en hebben groentetuintjes waardoor er niemand met honger naar bed gaat.
Een nadeel van hun ‘niet bestaan’ is dat er geen elektriciteit is, want de Thaise autoriteiten geven geen vergunning af voor het aanleggen van infrastructuur naar iets dat niet bestaat. PCF heeft daarom een paar jaar geleden de huizen voorzien van kleine zonnepanelen zodat de kinderen ’s avonds huiswerk kunnen maken bij elektrisch licht en de mensen hun mobiele telefoons kunnen opladen.

Sai Leng, het kamphoofd, ontving ons begin van de middag bij een temperatuur van 25 graden met drie lagen kleding aan, alsof hij wilde onderstrepen dat we de warme kleding niet voor niks kwamen brengen. Na vele kopjes thee en een uitgebreide rondleiding werd de truck uitgeladen en werd er bij de hippe kinderschoenen, die PCF van een andere donor had gekregen, de juiste maat kindervoeten gezocht.

Moe maar voldaan waren we na de volgende bergetappe begin van de avond weer terug op het vogelnest, waar we konden genieten van het Thaise restaurant omdat we dit keer tijdig gereserveerd hadden.

Na een beetje uitslapen, een stevig ontbijt en een korte wandeling naar de grottempel op de top van de berg, gingen we weer op weg naar huis om de verkeerschaos in Chiang op zondagmiddag voor te zijn.

Omdat we het grootste deel van ons weekentje Chiang Dao in de auto hebben doorgebracht hebben we de tours en trekkings in Chiang Dao nog te goed. Ooit gaat dat lukken, dat blijft ons streven.