Bangkok

Toe aan rust en relaxen kwamen we aan in Bangkok, in ons hotel in de backpakkers area. Maandagochtend vroeg uit de veren om voor 8 uur in de rij te staan voor de deur van de ambassade van Myanmar. Het verhaal is dat er maar een beperkt aantal visa per dag wordt uitgegeven en wie het eerst komt het eerst maalt. Na een uurtje wachten konden we naar binnen en bij het 1e loket werden we alweer op pad gestuurd: mijn pasfoto’s waren niet goed, terwijl ze er in Mae Sot toch erg hun best op hadden gedaan en me zelfs jasjes, kammen en lippenstift hadden aangeboden om er netjes op te staan. 300 Meter verderop was er een winkeltje waar de pientere uitbater in het gat was gesprongen en een gestroomlijnde procedure had ingericht om de stroom visa-aanvragers met verkeerde pasfoto’s uit de brand te helpen. Opnieuw in de rij en gewapend met een nummertje geduldig wachten totdat ik mocht betalen. Daarna 3 dagen afwachten of ik het visum zou krijgen. Om 11 uur zaten we zeer tevreden aan het ontbijt.
De dagen erna hebben we rustig aan gedaan en wat rondwandelingen door Bangkok gemaakt. Woensdagmiddag weer in de rij bij de ambassade waarna ik de trotste bezitter was van een visum voor Myanmar waarmee we de volgende dag naar Yangon zouden vliegen.

Maar..... ons verblijf in Bangkok is 8 dagen langer geworden dan gepland.
Die avond zijn we nog lekker gaan eten in een keurig restaurant met zelfs een uitgebreide wijnkaart. Toen de rekening kwam, bleek die wel erg hoog te zijn. Mijn tas met mijn paspoort en kersverse visum, mijn telefoons met contactgegevens en mijn reisdagboek waar ik de afgelopen 4 maanden dagelijks heb geschreven was door mijn achterbuurman onder tafel weggehengeld. Bij het dichtstbijzijnde politiebureau werden we doorgestuurd naar de toeristenpolitie waar ze engels spreken. Daar mocht ik zelf een rapport schrijven dat daarna werd vertaald in het Thais, soms zelfs fonetisch zoals de postcode “EenEenNegenEenSimonNico” en de “Purperreiger”. Door naar het internetcafé om m’n simkaart te blokkeren en het hotel en de vlucht te cancellen. Ondertussen hadden we een oud-collega van Fred, Tim, ontmoet die in Bangkok woont en ons had uitgenodigd om te komen logeren na terugkomst uit Burma en waar we een deel van onze bagage zouden achterlaten. Hij heeft ons toen maar meteen samen met onze bagage laten ophalen en, na een bezoek aan de Nederlandse ambassade om een nieuw paspoort aan te vragen, geïnstalleerd in de logeerkamer van hun riante huis. Daar werden we heel hartelijk ontvangen door zijn vrouw Annabel, hun zoons Kiet en Krijn en de labrador Pum. Inmiddels zijn we volledig opgenomen in het gezin en kunnen we terugkijken op de meest prettige gestrande reizigers opvang die voorstelbaar is.
Bij de Nederlandse ambassade werden we prima ontvangen door een Thaise dame die vloeiend Nederlands sprak en ons uitlegde dat alles zo geregeld kon worden. Even naar de gemeente Ouder Amstel mailen voor toestemming voor een tijdelijk paspoort en dan konden we zo een nieuw visum krijgen van de ambassade van Myanmar. Peace of cake dus. Na drie dagen zijn we maar eens gaan informeren bij de ambassade wat er aan de hand was. De gemeente Ouder Amstel reageerde niet en de Nederlandse ambassade kreeg ze niet te pakken. We hebben dus zelf maar gebeld naar de gemeente en die niet in staat bleek te zijn om het juiste faxnummer of E-mailadres van de ambassade te achterhalen. Na 5 minuten hadden we beide instanties met elkaar in contact gebracht en de volgende morgen konden we het noodpaspoort ophalen. Uiteraard zijn we direct door gegaan naar de ambassade van Myanmar met het plan om zodra we een visum via de spoedprocedure hadden een vlucht voor de volgende dag naar Yangon te boeken. Er waren twee problemen. Je krijgt pas een spoedvisum als je een vlucht geboekt had maar ze konden niet garanderen dat je het visum op tijd kreeg als je de vlucht al had geboekt. Probleem nummer twee was ernstiger. Er was geen formeel bewijs dat ik nog in Thailand was. Alle daartoe verstrekte officiële papieren zoals het noodpaspoort, een brief met stempels van de Nederlandse ambassade en het originele Thaise politierapport werden meewarig terzijde geschoven door de ambtenaren van de Ambassade van Myanmar. Er moesten stempels komen van het Thaise Immigration Office dat zich uiteraard aan de andere kant van Bangkok bevindt. Een taxichauffeur heeft extra hard gereden om ons net op tijd voor de lunchpauze van de ambtenaren af te leveren. Na de lunch werd door een mooie Thaise dame met de bekende glimlach die het verlossende stempel kon zetten verteld dat zij onmogelijk de stempel kon zetten omdat het visum voor Thailand verlopen was. Ook hier hielpen de officiële papieren niet. Overleg met de Nederlandse ambassade leerde ons dat we ons niet tegen de Thaise bureaucratie moesten verzetten ook als we volstrekt overbodige formulieren moesten invullen of stempels moesten ophalen.
We gingen dus naar een ander loket om het visum van het gestolen paspoort te verlengen waarbij ik overigens ook nog een boete moest betalen omdat ik zonder visum in Thailand had verbleven. 100 Euro verder maar wel 5 stempels in het noodpaspoort rijker was er weer een dag voorbij zonder visum omdat de ambassade van Myanmar inmiddels gesloten was.
De volgende dag liep op rolletjes. De ambtenaren van de ambassade van Myanmar waren zichtbaar blij, opgelucht, maar ook uiterst verrast dat het gelukt was om in een dag vijf Thaise stempels te krijgen. Toen we ook de inmiddels geboekte vliegtickets konden tonen, kon hun dag niet meer stuk.
Morgen vertrekken we dus naar Yangon. We zijn dan 12 dagen bezig geweest om van Mae Sot naar Yangon te reizen in de wetenschap dat Mae Sot ongeveer 200 kilometer van Yangon ligt en een vierbaans snelweg deze twee plaatsen verbindt. Helaas is deze grensovergang voor onbepaalde tijd gesloten.