Afscheid van Mae Sot

Alweer de laatste blog uit Mae Sot, tenminste voorlopig want ik denk dat ik hier nog wel terugkom. Mae Sot is een fijn stadje met alle basisvoorzieningen en de Burmesen zijn ontzettend leuke mensen om mee te werken.
De laatste weken zijn snel gegaan. Op de valreep heb ik er nog een 3e klas bij gekregen van de organisatie waar ik al kind aan huis ben en op 2 bruiloften ben geweest. Er was een nieuwe groep van 5 ‘interns’ aangekomen, vers uit Burma, voor een opleidingsprogramma van 6 maanden. Met wat passen en meten is besloten de dag tijdig te beginnen met engelse les van half 8 tot 9 uur. Daarna ontbijt, waarbij ik natuurlijk ben uitgenodigd, en dan snel door naar de 2e les, bij mijn meisjes. Na afloop lunch en door naar de guerilla’s, een prive-lesje voor een student die te ver achter ligt en naar huis om de volgende dag voor te bereiden en huiswerk te maken voor de Burmese les.
Voortaan dus om 5 over 7 op de fiets en een tochtje langs de snelweg maar ook langs de rijstvelden met de bergen op de achtergrond. Volgende maand wordt de rijst geoogst dus die is al aardig hoog en prachtig groen, mede door de vele regen. De nieuwe groep spreekt heel weinig engels, maar heeft wel wat basiskennis. In Burma leren ze wel engels maar schrijven ze alleen maar over van het bord. Ze kunnen het dus niet spreken en verstaan. Dat gaat bij mij in de klas dus heel anders. Ze zijn gewend aan een heel hiërarchisch systeem en staan op als ze iets moeten zeggen. De eerste les was een bijzonder schouwspel van continue opspringende leerlingen. Gelukkig had ik een tolk toegewezen gekregen die ze snel heeft verteld dat ze mochten blijven zitten, maar dat was er niet eenvoudig uit te krijgen. Ook waren ze wat bang voor de “teacha”, ze hadden nog nooit zo’n grote blanke vrouw gezien.
Verder waren ze muisstil en heel serieus. Na 4 weken is het een gezellige boel geworden en babbelen ze erop los, vooral als er wat whisky aan te pas komt, zoals op mijn afscheid.

Op vrijdagavond zou Fred komen, dus ’s middags mijn huisje verbouwd. Behalve een groot matras, kwam mijn huurbazin ook een luie stoel met bijbehorend tafeltje brengen: “dan kan Fred TV kijken”. Heel fijn nadat ik 3 maanden op de grond heb gezeten! Ook de kast moest verwisseld om voor mij onduidelijke reden dus ik moest behoorlijk schoonmaken en het was opeens propvol.
Even leek het erop dat Fred niet zou komen omdat de bus heel langzaam ging, maar de aansluitende minibus bleek te hebben gewacht op de bus uit Bangkok. Om 10 uur was hij er en na een snelle douche en een koud biertje, zijn we nog even de kroeg ingegaan. Of beter gezegd: op de stoep gaan zitten. 2 Collega’s, Jonas & Cherry, waar ik veel mee had opgetrokken gingen de volgende ochtend vroeg weg en vonden het leuk om Fred te ontmoeten en ik wou graag afscheid van ze nemen.
Het weekend heb ik Fred Mae Sot laten zien. Een fiets huren voor Fred bleek niet nodig want mijn huisbazin kwam een mountainbike met dubbele vering en 28 versnellingen brengen. We hebben veel gedaan, eten in mijn favoriete restaurantjes, bij een collega, Luke, op bezoek die lesgeeft op een teacher-school buiten de stad en op de fiets naar de grens waar ook een markt is. De grens wordt gevormd door een rivier. 200 meter van de officiële grensovergang, die al een jaar is gesloten, vaart een bootje heen en weer om mensen naar de overkant te brengen. Heel verleidelijk om in te stappen, maar niet zo verstandig, dus maar niet gedaan.
We zijn ook naar de vuilnisbelt geweest, tientallenmetershoge bergen afval waarnaast 30 gezinnen in rieten hutten wonen die leven van de waardevolle spullen die ze uit het afval halen, zoals plastic, papier en batterijen. Gemiddeld verdient men hier 50 eurocent per dag mee. Onder een boom zat een oudere man op het restant van een bank met een stuk of 5 kinderen om zich heen die tevreden op hun blote voetjes rondrenden en een stuk speelgoed dat ze hadden gevonden in hun mond stopten. Verderop een meisje die de andere kinderen voorzag van lippenstift. Dit is iets wat je normaal alleen op TV ziet. Thuis hebben we alle twee een uur onder de douche gestaan voor we ons weer schoon voelden.
Overigens was iedereen het er unaniem over eens dat ik mijn man slecht behandelde door hem op de fiets van hot naar haar te slepen.

Op m’n laatste vrijdag werd ik om 4 uur gebeld of ik om half 7 kwam eten met Fred. Om een uur of half 9 werd ik naar binnen gestuurd, naar de multifunctionele ruimte voor les en feesten. De matten lagen klaar en er stond overal eten, o.a. rundvlees, heel bijzonder, en alle soorten drank: fanta, bier, spy (zoete wijn met prik) en whisky. Maar eerst het formele gedeelte: het programma bestond uit 9 agendapunten en de voorzitter hield daar strak de hand aan: opening, toespraak van leerling 1, aanbieding kado, toespraak leerling 2 t/m 7 en de toespraak van de teacher. Alle leerlingen hielden hun toespraak in het engels! Dan ben je wel heel trots. En toen konden we gaan eten en drinken. Naarmate de avond vorderde werd het engels van mijn leerlingen steeds beter en toen er een telefoon ging, riep er 1 “Oh, that’s my phone, I should go” (les 4!). Het “nice to meet you” (les 1) hadden ze uiteraard al goed geoefend met Fred. De laatste les op vrijdagochtend, heb ik gedaan aan de hand van de songtekst “Let it be” van de Beatles. Toen ze de tekst en alle woorden hadden begrepen hebben we het liedje met elkaar gezongen.
Fantastisch om aan het eind van het feest 35 dronken Birmesen uit volle borst “Let it be” te horen zingen toen de “teacha” afscheid nam.

De dag ervoor was er een voetbalwedstrijd, georganiseerd in het kader van hun les teambuilding. Eerst de meisjes, daarna de jongens. Een hele gezellige happening waarbij er regelmatig iemand van de kant, soms zelfs op slippers, het veld in werd gestuurd en net zo regelmatig iemand met een blessure van het veld werd gedragen.

Op dinsdagmiddag heb ik de guerrilla’s uitgenodigd bij mij thuis. Ter voorbereiding was Fred maandag mee naar de les geweest zodat het ijs al wat gebroken was en ze hadden kunnen oefenen met “nice to meet you too” en beschrijving van personen. Eerst vonden ze hem klein, maar toen hij eenmaal in de rij stond waren ze het er toch wel over eens dat hij ‘the tallest’ was, véééél groter dan ik (1 cm). Ook was hij ‘fat’, 32 jaar oud en zijn haar ‘black and white”. Eén mocht er niet mee “by order of the vice-president” omdat er anders niemand thuis was, maar die is bij nader inzien toch maar op zijn fiets geklauterd en eerder terug gegaan in de hoop dat hij niet betrapt zou worden. Bij mij aangekomen, zochten ze een plekje op de grond en snoepten wat bedremmeld van de snacks en de cola & fanta. Het werd helemaal stil toen ik de pizza op tafel zette. Die kenden ze van de les, waarin ik Farang food had behandeld, maar dat was wat weggezakt want er was er maar 1 die wist dat het pizza was, de anderen dachten hotdog of hamburger. Dit verdiende enige studie voordat ze voorzichtig een hapje namen: van boven, onderen en alle zijkanten werd het grondig bestudeerd. Ik geloof dat ze het wel eetbaar vonden.
Op hun laatste les heb ik ‘Yesterday’ ingezet, wat toch wat moeilijk voor ze was, maar ze vonden het wel mooi dat het over een verloren liefde gaat. Na afloop kreeg ik van ieder van hen een kadootje, op 1 na die een tekst op het bord had geschreven (zie foto). Daarnaast kreeg ik een handdoekje (wat je geeft is namelijk niet van belang, het gaat om het gebaar), een armbandje en een dagboekje met beertjes en een slotje, de eerste 20 pagina’s volgeschreven met haar dank en dat ze me nooit zal vergeten. Toen ik inmiddels aan de andere kant van de stad was aangekomen, werd ik gebeld door degene van de tekst op het bord of ik nog even langs kon komen. Daar stond hij te wachten met een traditionele tas.
De volgende dag was de afscheidslunch bij de meisjes. Een grote tafel vol met speciale gerechten, waaronder een grote vis en eenden eieren (die ze lange tijd hebben laten rotten en pikzwart zwart van binnen zijn). De lunch werd afgesloten met een eindeloze rij kado’s, w.o. een fotoboekje, sjaal, hun traditionele thee en een traditionele broek.

Hoe kan ik hier nu weggaan? Alleen met de gedachte dat ik snel weer terugkom.