Umpiem

Vlak voor ons plotselinge vertrek naar Nederland zijn we op bezoek geweest in Umpiem, een Birmees vluchtelingenkamp.
Toen we een paar weken eerder in de sangthaew op weg naar de gibbons waren, raakten we aan de praat met Tun Son Khang, een Birmese man die in een vluchtelingenkamp op tachtig kilometer van Mae Sot woont. Voor we uitstapten nodigde hij ons uit om een keer op bezoek te komen. We hebben gebeld of het zondag schikte en gevraagd of we boodschappen uit Mae Sot konden meenemen. Een pak melkpoeder van het merk Anlace voor de gezondheid van zijn moeder zou welkom zijn. Het was ook dé gelegenheid om de potloden, ballonnen en schriftjes mee te nemen die we van vrienden en kennissen in Nederland hadden meegekregen.
We moesten vroeg weg want tachtig kilometer is een reis van tweeënhalf uur langs een stuk of zes checkpoints. De eerste drie zijn om illegale Birmezen op te pakken, de volgende drie om opiumsmokkel tegen te gaan. We gingen kennelijk richting een “golden triangle”.

Ook dit keer raakten we in de sangthaew aan de klets met twee Birmezen. Deze twee woonden ook in een vluchtelingenkamp en waren op weg naar weer een ander kamp om een bijbelcursus te geven. De christelijke zendelingen hebben 80 jaar geleden hun werk goed gedaan. Er zijn Birmese etnische groepen zoals de Chin die voor 99% christelijk zijn.
De twee maakten zich zorgen over ons bezoek aan het kamp. 'Where are your jackets?'. Het kamp was in de bergen en door de extreme kou was zonder jas de kans op overleving klein, als we er al binnen zouden komen. De Birmese kampen zijn verboden terrein voor iedereen die er niet woont en worden bewaakt door de Thaise politie. We hadden ons daar geen zorgen om gemaakt want Miranca was vorig jaar in een kamp geweest waar je zonder probleem naar binnen kon. Een niet al te diepe rivier vormt de natuurlijke afbakening die je te voet kan oversteken. Dan hoefde je alleen nog onder het prikkeldraad door en je was binnen. Wel oppassen geblazen dat je niet gesignaleerd wordt uiteraard. Dit keer werden we door onze gastheer naar de hoofdingang gestuurd, wat ons dus enigszins zorgen baarde. De Thaise kampbewaker was echter blij met onze komst want politieagenten worden niet goed betaald in Thailand. De twee briefjes van 100 Baht waren dus meer dan welkom.

Het is duidelijk dat dit kamp al lang bestaat. Iedereen had een zelf gebouwd bamboo huis. Planologisch gezien was ‘geloof’ het primaire indelingscriterium. Er was een boeddhistenwijk, een moslimwijk en een christenwijk. Het leek ons niet gepast om te vragen waar je moet wonen als je nergens in gelooft.

Er was de economische bedrijvigheid zoals je die overal in Azië ziet. De één verkoopt water, de ander groenten, de volgende plastic teiltjes. Vanuit agrarisch perspectief gezien was het kamp een gemengd bedrijf. Onze gastheer is landbouw teacher. Hij leert, gesponsord door de Unesco, kampbewoners om groenten te verbouwen in de heuvels. Hij is kennelijk een autoriteit op dat gebied want hij gaat ook regelmatig naar andere kampen om les te geven. Vandaar dat we hem in de sangthaew waren tegengekomen.
De veestapel in het kamp bestond uit kippen, eenden en koeien. Veeteelt werkt anders dan in Nederland. Bij ons moet een boer honderden koeien hebben om het hoofd boven water te houden. In het kamp is het bezit van één koe een enorme rijkdom. Als je die verkoopt voor de slacht ben je voor twee jaar binnen.

Onze gastheer vertelde toen we aankwamen dat we ons geen zorgen hoefden te maken over de lunch. We kennen de Birmezen inmiddels dus we hadden licht ontbeten. Tijdens de reis hebben we de bijbel-Birmezen kunnen overtuigen dat ze niet de door hun meegebrachte lunch met ons hoefden te delen omdat we waarschijnlijk in het kamp een lunch zouden krijgen. Ja, dat dachten ze eigenlijk ook wel.

Tun Son Khang en zijn nichtje Ngai Pi stonden ons op te wachten en leidden ons naar zijn huis waar de hele familie op ons stond te wachten. De lunch aten we met Tun Son Khang en zijn nichtje onder het toeziend oog van zijn vrouw, 2 kinderen, tante en moeder, die al hadden gegeten want we waren laat (12.30 uur). Na de lunch hebben we op hun verzoek een paar fotosessies gedaan want Aziaten willen graag op de foto.

Daarna gingen we met Ngai Pi naar haar school, die zoals alle scholen in kampen, bovenaan de berg ligt. Het klaslokaal en de bijbehorende vertrekken waren volgehangen met instructies. Wie corvee heeft voor het water, de afval of het verzorgen van de maaltijden en welke leerlingen bepaald voedsel niet mogen of willen eten, want de leerlingen zijn afkomstig van verschillende etnische minderheden en geloven. Er hing ook een stapsgewijze instructie voor de kookploeg met als laatste instructie “Give leftovers to the dogs and cats”
De leerlingen eten en slapen op school en zijn verplicht om 7x24 uur Engels met elkaar te praten. Heel handig, want ze zijn van verschillende etnische minderheden en spreken dus andere talen. Met vrijwel alle leerlingen hebben we een praatje gemaakt. Een paar leerlingen hadden toestemming om in december een cursus in Mae Sot te doen. Ze waren daar blij mee, maar vreesden de hitte in Mae Sot al net zo erg als de Birmese zendelingen de kou in het kamp hadden gevreesd. Dat komt omdat Aziaten een andere warmte en kou beleving hebben dan noord Europeanen. Wij vinden alle temperaturen rond de 30 graden warm. Een Aziaat klaagt over de hitte als het 32 graden is en trekt een warme jas aan als het 28 graden is.
We werden daarna meegenomen naar de familie van Ngai Pi en werden na de verplichte fotosessies op de laatste sangthaew naar Mae Sot gezet.

In de sangthaew raakten we aan de praat met een Nederlands stel dat een trekking in de bergdorpen had gedaan. Ze waren wat zenuwachtig want ze hadden niet genoeg geld bij zich gehad om de gids te betalen. Het was ze niet gelukt om geld uit de geldautomaat te halen dus ze waren bang dat hun passen niet meer werkten. Met de gids was afgesproken dat ze in Mae Sot geld zouden halen en dat aan de chauffeur van de sangthaew zouden meegeven. We hebben de chauffeur laten stoppen bij een geldautomaat die keurig een stapel Bahts afleverde, en ons favoriete guesthouse gebeld die nog een kamer voor ze had en ze bij de geldautomaat kwamen ophalen. Toch een goede daad gedaan vandaag!