Sticky wine
Blijf op de hoogte en volg Miranca
13 Januari 2013 | Thailand, Mae Sot
De grootste ontbering voor Farangs die in Thailand wonen is wijn, of liever gezegd het ontbreken daarvan. Het is te koop, maar tegen exorbitante prijzen. De goedkoopste wijn kost tien euro, maar die is te slecht om als azijn in de sla te gebruiken. Voor de dubbele hoeveelheid euros koop je een wijn die je in Nederland voor vier euro in de supermarkt koopt. Natuurlijk kunnen we ons dat af en toe veroorloven, zeker omdat we voor alle ander dingen vijf keer zo weinig betalen, maar we hebben als Nederlanders kennelijk toch een blokkade om dat te doen.
Vandaar dat we in de koffer van Miranca en de rugzak van Fred vier dozen met de beste kwaliteit supermarktwijn hebben meegenomen. Met onze twaalf liter wijn moeten we 24 weken zien te overbruggen tot we weer naar Nederland vliegen. We zitten dus op een rantsoen van een kwart liter per persoon per week, oftewel voor elk twee niet al te vol geschonken glazen.
Vrienden en kennissen in Mae Sot weten van niets. We zijn gastvrij dus iedereen die bij ons langs komt krijgt te eten met daarbij drankjes zoals cola, bier of ijscappuccino, maar geen wijn. Die is verstopt achterin de kledingkast en komt alleen tevoorschijn op zaterdag als we met de deur op slot en de gordijnen dicht ons weekquotum tot ons nemen.
Goed nieuws dus toen we werden uitgenodigd door TSYO, de organisatie waar Miranca lesgeeft, voor een party met wijn. Ze bestonden 14 jaar en dat moest gevierd worden. Om half zes stipt zou het feest beginnen met een zegening door de monniken. Dat wordt vaker gedaan en is feitelijk een win-win situatie. De monniken zorgen dat de goden gunstig gestemd raken voor degene die het feest geeft terwijl de gezegende de monniken als tegenprestatie goed te eten en wat geld geeft. Helaas was eerder besloten om de monniken vroeger op de dag uit te nodigen waardoor wij voor niets op tijd waren gekomen.
Het formele deel begon om zeven uur met een speech van de General Secretary en een paar vooraf geprogrammeerde sprekers. Alles in het Birmees dus dat was bijzonder boeiend voor ons. Een leerling van Miranca fungeerde als tolk. Na afloop van elke spreker kregen we de managementsamenvatting. Ze eerden de oprichter die het mogelijk had gemaakt dat deze jonge Birmezen in Thailand een opleiding kregen met als doel om als "future leaders" te helpen met de wederopbouw in Birma zodra het militaire regime het veld had geruimd. Tot die tijd berichten ze de vrije wereld over de misstanden in Birma en steunen ze hun volk op het gebied van gezondheidszorg, opleiding etc. Het tweede deel ging over het belang van hun rol bij de veranderingen in Birma. De helft van de sprekers vertrekt daadwerkelijk de komende weken naar Birma om hun verworven kennis in dienst te stellen van de wederopbouw. Voor de meesten betekent het dat ze na jaren weer teruggaan naar het dorp waar ze vandaan kwamen en herenigd worden met hun familie.
Op een bepaald moment gaf onze tolk aan dat de laatste spreker aan het woord was en dat we weldra aan de wijn zouden zitten. Na afloop van de laatste speech vroeg de voorzitter of er nog iemand iets wilde zeggen. Er bleek iemand te zijn die nog het een en ander wilde toevoegen aan het voorafgaande. 'Dit is echt de laatste' fluisterde onze tolk in ons oor. Direct na het applaus voor de speech van de laatste spreker kwam er nog een laatste spreker. Na de vijfde zijn we gestopt met het tellen van laatste sprekers. Het formele deel werd afgesloten met een taart met een kaarsje en het getal 14 er op.
En toen de wijn. Drie 20-liter watervaten tot de rand toe gevuld. Sticky rice wine, afgekort tot sticky wine. De office manager van TSYO, één van Miranca's studenten, had een hele grote zak met sticky rice, kleefrijst in goed Nederlands, naar de overkant van de straat gebracht waar een bevriende organisatie van een andere etnische minderheid gevestigd is. Deze hadden vanuit hun bergdorp het recept om van rijst wijn te maken meegenomen. Het hele procédé duurt een maand. Het resultaat is vergelijkbaar met saké maar dan zoeter en met minder alcohol. Om de wijn niet op een lege maag te laten landen, en omdat je geen feest kan vieren zonder eten, was er een ruime voorraad van de Birmese variant op tapas op de grond gezet, diverse soorten worstjes, kippenpoten en zakjes chips.
Als er iets is waar Birmezen een hekel aan hebben is het lege glazen. Het is dus niet bij benadering te zeggen hoeveel glazen wijn we hebben gedronken. Als je twee slokken op had en je even niet oplette was het glas weer tot de rand toe vol. En je let niet altijd op als je gesprekken voert met een ex-politieke gevangene, een slachtoffer van een bomexplosie en met de leden van het back-pack team die in de jungle medische zorg verlenen aan o.a. malaria- en diarreepatiënten en ondervoede kinderen en zwangere vrouwen.
Het zal zo rond een uur of half een 's nachts geweest zijn toen we ontdekten dat we samen met Kavina, een Ierse vrijwilligster, de meeste van de 40 Birmezen onder tafel hadden gedronken. Het was tijd om naar huis te gaan, ook al omdat de wijn schoon op was en steeds meer van de meisjes, die zich eerder al in een beertjes-pyama hadden gestoken, naar hun slaapvertrek verdwenen.
Fred had diverse toezeggingen gekregen om het recept van de sticky wine met hem te delen. Al met al een nuttige avond dus. Nu maar hopen dat ze zich dat de volgende dag nog herinneren.
Vandaar dat we in de koffer van Miranca en de rugzak van Fred vier dozen met de beste kwaliteit supermarktwijn hebben meegenomen. Met onze twaalf liter wijn moeten we 24 weken zien te overbruggen tot we weer naar Nederland vliegen. We zitten dus op een rantsoen van een kwart liter per persoon per week, oftewel voor elk twee niet al te vol geschonken glazen.
Vrienden en kennissen in Mae Sot weten van niets. We zijn gastvrij dus iedereen die bij ons langs komt krijgt te eten met daarbij drankjes zoals cola, bier of ijscappuccino, maar geen wijn. Die is verstopt achterin de kledingkast en komt alleen tevoorschijn op zaterdag als we met de deur op slot en de gordijnen dicht ons weekquotum tot ons nemen.
Goed nieuws dus toen we werden uitgenodigd door TSYO, de organisatie waar Miranca lesgeeft, voor een party met wijn. Ze bestonden 14 jaar en dat moest gevierd worden. Om half zes stipt zou het feest beginnen met een zegening door de monniken. Dat wordt vaker gedaan en is feitelijk een win-win situatie. De monniken zorgen dat de goden gunstig gestemd raken voor degene die het feest geeft terwijl de gezegende de monniken als tegenprestatie goed te eten en wat geld geeft. Helaas was eerder besloten om de monniken vroeger op de dag uit te nodigen waardoor wij voor niets op tijd waren gekomen.
Het formele deel begon om zeven uur met een speech van de General Secretary en een paar vooraf geprogrammeerde sprekers. Alles in het Birmees dus dat was bijzonder boeiend voor ons. Een leerling van Miranca fungeerde als tolk. Na afloop van elke spreker kregen we de managementsamenvatting. Ze eerden de oprichter die het mogelijk had gemaakt dat deze jonge Birmezen in Thailand een opleiding kregen met als doel om als "future leaders" te helpen met de wederopbouw in Birma zodra het militaire regime het veld had geruimd. Tot die tijd berichten ze de vrije wereld over de misstanden in Birma en steunen ze hun volk op het gebied van gezondheidszorg, opleiding etc. Het tweede deel ging over het belang van hun rol bij de veranderingen in Birma. De helft van de sprekers vertrekt daadwerkelijk de komende weken naar Birma om hun verworven kennis in dienst te stellen van de wederopbouw. Voor de meesten betekent het dat ze na jaren weer teruggaan naar het dorp waar ze vandaan kwamen en herenigd worden met hun familie.
Op een bepaald moment gaf onze tolk aan dat de laatste spreker aan het woord was en dat we weldra aan de wijn zouden zitten. Na afloop van de laatste speech vroeg de voorzitter of er nog iemand iets wilde zeggen. Er bleek iemand te zijn die nog het een en ander wilde toevoegen aan het voorafgaande. 'Dit is echt de laatste' fluisterde onze tolk in ons oor. Direct na het applaus voor de speech van de laatste spreker kwam er nog een laatste spreker. Na de vijfde zijn we gestopt met het tellen van laatste sprekers. Het formele deel werd afgesloten met een taart met een kaarsje en het getal 14 er op.
En toen de wijn. Drie 20-liter watervaten tot de rand toe gevuld. Sticky rice wine, afgekort tot sticky wine. De office manager van TSYO, één van Miranca's studenten, had een hele grote zak met sticky rice, kleefrijst in goed Nederlands, naar de overkant van de straat gebracht waar een bevriende organisatie van een andere etnische minderheid gevestigd is. Deze hadden vanuit hun bergdorp het recept om van rijst wijn te maken meegenomen. Het hele procédé duurt een maand. Het resultaat is vergelijkbaar met saké maar dan zoeter en met minder alcohol. Om de wijn niet op een lege maag te laten landen, en omdat je geen feest kan vieren zonder eten, was er een ruime voorraad van de Birmese variant op tapas op de grond gezet, diverse soorten worstjes, kippenpoten en zakjes chips.
Als er iets is waar Birmezen een hekel aan hebben is het lege glazen. Het is dus niet bij benadering te zeggen hoeveel glazen wijn we hebben gedronken. Als je twee slokken op had en je even niet oplette was het glas weer tot de rand toe vol. En je let niet altijd op als je gesprekken voert met een ex-politieke gevangene, een slachtoffer van een bomexplosie en met de leden van het back-pack team die in de jungle medische zorg verlenen aan o.a. malaria- en diarreepatiënten en ondervoede kinderen en zwangere vrouwen.
Het zal zo rond een uur of half een 's nachts geweest zijn toen we ontdekten dat we samen met Kavina, een Ierse vrijwilligster, de meeste van de 40 Birmezen onder tafel hadden gedronken. Het was tijd om naar huis te gaan, ook al omdat de wijn schoon op was en steeds meer van de meisjes, die zich eerder al in een beertjes-pyama hadden gestoken, naar hun slaapvertrek verdwenen.
Fred had diverse toezeggingen gekregen om het recept van de sticky wine met hem te delen. Al met al een nuttige avond dus. Nu maar hopen dat ze zich dat de volgende dag nog herinneren.
-
13 Januari 2013 - 11:32
Suzy:
Dat zijn indrukwekkende vaten! Maar jullie hebben er niet bij vermeld of de rijstwijn nou lekker was?? -
13 Januari 2013 - 13:15
Miranca Van Vliet:
@Suzy: honger maakt rauwe bonen zoet :)
-
13 Januari 2013 - 18:58
Esther:
Pittig rantsoen!! Ik leef met jullie mee! Ennuh het mag eigenlijk niet meer... maar een heel mooi, gelukkig en succesvol 2013 voor jullie samen! Liefs, Esther -
14 Januari 2013 - 15:26
René Voorwerk:
Ik dacht de wijnfeesten dichter bij Nederland werden georganiseerd.
Groetjes René -
14 Januari 2013 - 16:30
Marjolijn:
En dan te bedenken dat ik hier alleen maar twee stappen naar de keuken hoef te lopen voor een glaasje. Wat een luxe! ok, de flessen zijn niet zo groot als die enorme vaten - sake is best lekker toch? Alleen zoete sake...hmm, mss inderdaad zelf wat experimenteren.
Ik proost dan alvast op een rijstwijnrijk jaartje!
-
14 Januari 2013 - 21:54
Anita:
Het lijkt er op dat de wijn voor herhaling vatbaar is. Het ziet er gezellig uit. XA -
28 Januari 2013 - 11:08
Trudy Stadhouders:
Hoi, Miranca en Fred,
Dat ziet er allemaal gezellig uit, leuke ervaring weer! Hadden jullie niet een ontzettende kater de volgende dag? In ieder geval geniet ervan groetjes en dikke knuf
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
