Logees

Nadat we Jan en Mary Anne twee weekenden op bezoek hadden gehad kregen we vorige week Singha te logeren. Singha is de poes van Sam en Steve die ze meegenomen hebben uit Amerika. Dat wil zeggen, Sam had vanuit Mae Sot uitgebreide instructies aan Steve gegeven en Steve had vervolgens achttien uur met een miauwende 5 kilo wegende poes op schoot in het vliegtuig gezeten, met uitzondering van de voorgeschreven kattenbak uitstapjes in de toiletten.
Dit keer was de reis wat korter en werd Singha luid miauwend achterop de brommer vervoerd. Ook wij hadden van Sam zowel mondeling als schriftelijk uitgebreide instructies gekregen.
Singha heeft last van obesitas en zit daarom op een hongerdieet, wat onder andere tot gevolg heeft dat Sam en Steve elke morgen om half vijf wakker worden gemiauwd door een hongerige kat. We kregen drie minikuipjes nat voer en een handvol brokjes voor vier dagen. Nou houdt Fred niet van lege magen, dus die ging de volgende dag direct naar de dierenwinkel om bijvoeding te kopen, waarbij hij, volgens de instructies, keurig heeft gekeken of ze niet over de datum waren.
Water moest volgens de instructies met ijsblokjes in een glas geserveerd worden. Waar dat goed voor is zijn we nog niet achter, want ze drinkt geen druppel.
Ten slotte mocht Singha niet ontsnappen en kregen we zes A-viertjes die we op de onze deuren konden plakken met teksten erop om ons daar aan te herinneren.
Al rap bleek dat Singha geen enkele intentie had om te ontsnappen, want waar vindt je immers een huis waar je zo goed te eten krijgt. En als je met een volle maag naar bed gaat hoef je ook niet om half vijf hard te miauwen.

Het weekend daarna kwam Pinkie. Pinkie is als puppy langs de weg gevonden en door Tara, een Australische collega van Miranca, geadopteerd.
Tara was in de loop van de week een keer met Pinky langs geweest om ons “Pinkie Orientation” te geven. Overigens meer op ons verzoek want volgens Tara wijst het zich met Pinkie vanzelf.
Wij wilden onder begeleiding van Tara ervaring opdoen met het uitlaten van Pinkie. Nou is het uitlaten van een hond meestal niet erg ingewikkeld maar we wilden weten hoe je met een klein hondje de duizenden, deels kwaadaardige, zwerfhonden van Mae Sot trotseert.
We hoefden niet lang te wachten op de eerste aanval door een bloeddorstige hond, want dat gebeurde toen we vijf meter van huis waren. De buurman greep direct de hond in zijn nekvel tot we op uit zicht waren. ‘Thaise mensen helpen altijd de zwerfhonden op afstand van Pinkie te houden,’ legde Tara uit. Daar waren we nog niet helemaal door gerustgesteld, want we hadden nog geen instructie voor situaties waar geen Thaise mensen in de buurt waren.
Gelukkig kregen we snel praktijktraining want aan het eind van de straat kwam er een groep van meer dan tien blaffende honden op ons af. Het bleek dat als je blijft staan en kwaad tegen ze schreeuwt ze schrikken en op een paar meter afstand blijven.
We hebben ons wel eens afgevraagd waarom er niets aan al die zwerfhonden wordt gedaan. Dat komt omdat boeddhisten alle leven respecteren, ook dat van zwerfhonden. Er lopen enkele magere, schurftige exemplaren rond, maar de meeste zien er gezond en goed doorvoed uit. Ze krijgen dan ook te eten van de Thaise mensen, soms restjes rijst met curry maar heel vaak ook eten dat gekocht wordt in de dierenwinkel. Dat verklaart waarom er zo verschrikkelijk veel dierenwinkels zijn terwijl bijna niemand een hond heeft.
De eetinstructie bestond eruit dat twee keer per dag een handvol brokjes voldoende was en dat Pinkie altijd de restjes van de avondmaaltijd kreeg die ze erg lekker vond, ondanks dat Tara vegetarisch was.
Het bleek dat Pinkie erg onder de indruk was van Fred’s kookkunst want het restje macaroni met tomatensaus, uit Nederland geïmporteerde parmaham en Parmezaanse kaas dat ze de eerste avond kreeg, ging met bak en al naar binnen, waarna ze besloot geen brokjes meer te eten en dat één maaltijd per dag, mits door Fred bereid, voldoende was.

We kregen ook instructies over hoe Pinkie in het mandje op de fiets te zetten, want zo laat ze zich vervoeren. Om lekker te rennen en over sloten te springen gaat Tara altijd met Pinkie naar het vliegveld, dat net buiten Mae Sot ligt. Op de grasvelden naast de landingsbaan zijn geen andere honden en het gras is er gemaaid zodat de kans op slangen niet zo groot is. Natuurlijk gingen we met Pinkie in het weekend naar het vliegveld en wegens doorslaan succes ging Fred daar maandag nog een keer naartoe. Op de terugweg ging Pinkie iets verzitten in het mandje waarna er een enorm gejank uit Pinkie kwam. Er deed blijkbaar iets pijn. Fred probeerde haar uit het mandje te tillen wat tot nog meer pijn en geschreeuw leidde.
Fred is voor hulp naar het kantoor van Miranca gefietst waar onmiddellijk een reddingsteam tevoorschijn schoot om Pinkie uit het mandje te bevrijden. Miranca troostte Pinkie, Vincent, de field director, en Fred hielden de fiets stabiel en Seng Aung, die dokter is, was driekwartier bezig met een nagelknipper om de teennagel die klem zat in het mandje te bevrijden door millimeter voor millimeter een gat in het mandje te maken rondom het teentje.
Het mandje heeft het niet overleefd maar Pinkie sprong kwispelend uit het mandje alsof er niets gebeurd was om een hondensnack op te halen bij Vincent die een voorraadje heeft in zijn bureau la.
Dit weekend komt Pinkie weer logeren.