Geluk in Sukhothai

Omdat Miranca bij een Amerikaans bedrijf gaat werken en Amerikanen 15 vakantiedagen per jaar al heel wat vinden, en ze de eerste 6 maanden sowieso nog geen rechten opbouwt, hebben we nog een korte vakantie genomen.

De reis naar Sukhothai liep voorspoedig dankzij onze uitstekende voorbereiding. De vorige keer duurde de reis nogal lang omdat we op de bonnefooi naar het busstation waren gegaan in de verwachting dat er regelmatig een bus die kant op zou gaan. Dit keer was Fred op dinsdag naar het juiste loket gegaan om kaartjes te kopen voor vrijdag. De vertrektijden stonden op een groot bord, 7.30, 8.30, 9.30 en 13.00. 'Tickets, Friday' probeerde Fred terwijl hij de 9.30 op het bord aanwees. De loketbeambte was één groot vraagteken en kende maar één woord engels, 'tomorrow?', waardoor Fred zonder kaartjes naar huis ging. Donderdag ging Miranca naar het loket om kaartjes voor 'tomorrow' te kopen maar ook zij kwam onverrichter zaken thuis, want de loketbeambte zag geen mogelijkheden om kaartjes een dag van tevoren te verkopen.
Om zeker te zijn van een zitplaats, want we wilden begin van de middag aan het zwembad liggen, stonden we vrijdagmorgen om twee minuten over negen voor de derde keer bij het loket. Er waren alleen nog kaartjes voor de bus van 13.00 uur want de bus van 9.30 uur naar Sukhothai was vertrokken. De bus van 9.30 vertrekt namelijk elke dag om 9.00 uur, net zoals de bus van 8.30 uur elke dag om 8.00 uur vertrekt en die van 7.30 uur om 7.00 uur. Ooit vertrok de bus van 13.00 uur om 13.30, maar toen dat veranderd was hebben ze de 3 van het halve uur afgeplakt met tape zodat iedereen die op het bord kijkt weet dat die nu om 13 uur vertrekt. Kennelijk was de tape op toen het ochtendschema werd aangepast.
Dit keer hadden we meer geluk dan de vorige keer, want als alternatief voor de bus vonden we een minivan die ons via de heuvels van Mae Sot met een fabelachtige bochtentechniek, met een supersnelle overstap halverwege in Tak, naar Sukhothai bracht waardoor onze vorige reistijd van 5 uur met een nieuw record van 2,5 uur uit de boeken werd gereden. De misselijkheid van Miranca na afloop van de reis was na een paar uur al aardig gezakt.

Het hotel was een beetje vergane glorie, maar het aardige meisje dat in haar eentje het hele hotel runde vergoedde veel. Ze zag er uit alsof ze het syndroom van Down had en was autistisch, maar sprak goed engels en bleek behalve receptioniste ook de ontbijtkok, tuinman, poolboy, boekhoudster en hoofd van de technische dienst te zijn. Verder vertelde ze toen we ons inschreven ongevraagd alles wat we zelf nog niet eens hadden kunnen bedenken zoals bustijden, taxitarieven, openingstijden, toegangsprijzen, de beste coffeeshop met wifi, fietsenverhuurder en alle reistijden gespecificeerd voor lopen, fietsen en het openbaar vervoer. Heel apart voor een land waar gehandicapten binnenshuis worden gehouden als de familie dat kan betalen en anders tot bedelen zijn gedoemd.
Wel een goede deal overigens voor haar werkgever, want normaal gesproken is er tien man personeel aanwezig voor dit takenpakket.

Oud Sukhothai is een koningsstad die in 1238 is gesticht en 21 historische sites bevat. We besloten niet te overdrijven en de 5 sites die het dichts bij het hotel lagen één keer overdag en één keer 's avonds met de lichten aan te bezoeken zodat we voldoende zwembad/leestijd in ons hotel overhielden en hier in de toekomst nog een paar keer naar toe moeten om de rest te bekijken.
Het is een rustig plaatsje dat geheel in het teken van het toerisme staat, waarbij het niet zo is dat je over de hoofden moet lopen. Integendeel, er zijn een handjevol rugzaktoeristen die je van tijd tot tijd tegenkomt en er zijn vijf restaurants waarvan de hipste ooit een aanbeveling van de Lonely Planet (de reisgids der reisgidsen) heeft gekregen. Omdat je tent dan altijd vol zit hadden ze besloten de prijzen te verdubbelen en de porties te halveren. Na deze ervaring hebben we de horeca voor de locals, met plastic stoelen en verroeste tafels op een verzakte vloer, uitgezocht en daar hebben we drie dagen heerlijk gegeten. Als bonus kregen we vier aaibare poezen die door de eigenaresse als zwerfkatten waren geadopteerd.
Haar Birmese man gaf ons geluksamuletten toen hij hoorde dat we op de grens met Birma woonden en daar kennelijk volgens hem goed werk doen. Hij was twintig jaar geleden als tienjarige houthakker in de jungle van Birma samen met achttien andere kinderen door de malaria geveld en had het als enige overleefd. Hij wilde het geluk dat hij in zijn leven had gehad graag met ons delen.

Alhoewel van een andere orde dan als kind malaria overleven in de Birmese jungle, werkte de amuletten meteen. We waren al maanden op zoek naar lampen. Alle huizen in Thailand worden verlicht door TL-balken en kale peertjes met een hoog wattage. De enige sfeerlamp die in Mae Sot te koop was in een fairtrade winkel, hadden we al gekocht. In Sukhothai vonden we in een achterafstraatje vier winkels met lampen. We hebben er acht gekocht, 6 voor ons nieuwe huis en 2 voor onze vriendin Sam die binnenkort ook naar een echt huis verhuisd.

Nog meer lang gezochte dingen die niet in Mae Sot te krijgen zijn vonden we in New Sukhothai waaronder een schoenmaker om de Plakkies/Kadangas van Miranca te repareren. Dat zijn goddelijk lopende slippers van gerecyclede autobanden die door HIV- besmette mensen in Zuid Afrika worden gemaakt, door Jan Jansen zijn ontworpen en door de TH Delft zijn ontwikkeld en helaas wel eens stuk gaan.
Ook liepen we tegen een winkel aan waar ze exotische zaadjes verkochten zodat Fred Italiaanse basilicum kon scoren. Die stonden al op de lijst om in juni uit Nederland mee te nemen, maar dit levert maanden tijdwinst op. Nu nog kijken of dat in Thailand een beetje wil groeien. De slakken in Nederland zijn er nog doller op dan de Italianen. Het is daardoor behoorlijk kansloos om in Nederland zelf basilicum in de tuin te zetten. Slakken hebben we hier nog nooit gezien. Het zal te warm en te droog voor ze zijn. Dat biedt perspectieven. Als het meezit eten we over drie weken pasta met pesto.