Terug in Mae Sot

De afgelopen weken in Nederland waren heerlijk en vertrouwd. Wennen aan Nederland ging snel. Alleen de eerste paar dagen moesten we even omschakelen. Schoenen, een lange broek, geen muskieten, geen mieren op het aanrecht en een auto voor de deur.
De dag na aankomst stond raapstelenstamppot met spekjes en rookworst op het menu en uiteraard hebben we de asperges de afgelopen weken niet overgeslagen.
We hebben jullie gelukkig allemaal één of meerdere keren kunnen zien en uitgebreid bij kunnen praten en we hebben genoten van de lunch in het Rijk van de Keizer. Het was alsof we niet weggeweest waren.
Verder hebben we onze tijd benut om alles aan te schaffen waar we niet zonder kunnen, maar in Thailand niet is te krijgen. Er is flink wat shoptijd geïnvesteerd om kleding, eten en cadeau’s mee naar Thailand te kunnen meenemen. Dankzij de bagageweger die Fred had aangeschaft en op de gram nauwkeurig weegt, hadden we twee koffers van 23,4 kilo, wat door de bagageapparaten van de KLM naar beneden wordt afgerond tot de toegestane 23 kilo.

Terug in Mae Sot hoopten we de draad van ons leven zo snel mogelijk weer op te pakken. Helaas was de start niet goed. Miranca’s hoest had zich de dag voor vertrek naar Thailand ontwikkeld tot een stevige griep, zodat er een overdosis paracetamol nodig was om de reis te overleven.
De mieren waren blij met onze thuiskomst. Nadat we het eten uit de koffer hadden uitgepakt trokken ze een massa sprint naar de oude geitenkaas en de risotto. Thaise rijst raken ze nog met geen tang aan, maar risotto heeft hetzelfde effect op ze als heroïne op een drugsverslaafde.
Ons huisje bleek onder een dikke laag stof te zitten en Internet werkte niet. Het eerste probleem kon opgelost worden door Ma Yu, onze Birmese werkster, te bellen die ons dinsdagmorgen uit de brand kwam helpen. Ma Yu maakt niet alleen goed schoon maar is ook nog eens de leukste werkster de we ooit hebben gehad. Het zonnetje in huis is een understatement. ‘Ma Yu happy’, zei ze al door de telefoon toen ze hoorde dat we weer terug waren. Toen ze, na het schoonmaken naar huis ging met een blik stroopwafels en een paar porseleinen delftsblauwe klompen, werd haar vrolijkheid buitencategorie.

Internet bleek wat lastiger te tackelen. Het wifi-id was veranderd in het id van de fabrieksinstelling, waar we het password niet van wisten. De helpdesk van onze provider bleek Engelssprekende medewerkers te hebben die zouden terugbellen als je dat via het voice response menu had aangegeven. Ondanks dat Fred dat een keer of twaalf had gedaan duurde het een dag voor hij werd teruggebeld. Het fabriekspassword was snel verstrekt maar daarmee werkte het nog niet. Er moest een servicemonteur komen, of eigenlijk twee want ze komen nooit alleen. De volgende ochtend om negen uur stonden ze op de stoep. Nadat ze het wifi-kastje met een kabeltje aan de telefoonlijn hadden aangesloten werkte Internet. Het zal een raadsel blijven hoe we zonder dat kabeltje vier maanden hebben kunnen internetten dan wel hoe het kabeltje verdwenen is toen we in Nederland waren.
Inmiddels bleek Fred aangestoken door Miranca zodat we nu al een dag of drie met z’n tweeën dag en nacht in bed doorbrengen en een wedstrijd in hoesten, niezen en slapen doen.
Terwijl we weerloos in ons bed lagen hebben de Thaise generaals een staatsgreep gepleegd, die volgens henzelf niet zo gezien moet worden. Het gaat erom de rust te herstellen, de partijen tot elkaar te brengen en verdere slachtoffers te voorkomen. Op zich is de coup niet onverwacht want sinds 1930 is dat al de negentiende waar er elf van gelukt waren. Bovendien was er geen enkel zicht dat de twee partijen tot elkaar zouden komen en de onbestuurbaarheid van het land was alleen maar toegenomen toen de rechter President Yingluck en haar halve kabinet ontsloeg wegens corruptie.
De noodmaatregelen van de militairen bestaan uit een demonstratieverbod, overname van alle televisiezenders door het leger, scholen dicht, het sluiten van alle grensovergangen, een avondklok van tien uur ’s avonds tot vijf uur ’s morgens in het hele land en Internet uit de lucht. Dat hebben wij weer, heb je net internet aan de praat…
Gelukkig hebben generaals ook dochters. ‘Dit kan echt niet pa!’, moet er in de vele generaalshuizen hebben geklonken. ‘Niet uitgaan en geen TV is al erg genoeg en geen school overleven we wel, maar zonder Whatsapp raak ik volkomen geïsoleerd’. Er zijn dus sterkere krachten dan generaals die net een coup hebben gepleegd, want de internet shut-down heeft maar vijf minuten geduurd.

Er moesten nog een paar dingen opgelost worden voordat we weer volledig op orde waren.
Siam, onze aanlooppoes, heeft zich nog niet laten zien terwijl ze de dag voor onze aankomst nog gesignaleerd is door Pan Pwint die haar eten gaf tijdens onze afwezigheid. Er zitten wel twee jongere zusjes van Siam op het vinkentouw om haar aanlooppoes status over te nemen. Ze zijn altijd met z’n tweeën en schrikachtig, maar dat weerhoud ze er niet van om stiekem de brokjes op te eten die we voor Siam klaar zetten. We wachten het nog wel even af want Siam heeft de oudste rechten.
Voordat we naar Nederland vertrokken leek het Fred een goed idee om al zijn blouses (een stuk of twaalf) naar de wasserij te brengen zodat ze schoon in de kast lagen als hij weer terugkwam. Er was hem verzekerd dat hij ze de dag voor vertrek naar Nederland kon ophalen, maar toen bleken ze gesloten en dat waren ze nu we een week terug waren nog steeds. Daar werd Fred niet vrolijk van want de blouses die ze hier verkopen zijn te klein, van polyester, met lange mouwen, getailleerd en met gezellige ruitjes. Met handen en voeten wist Fred van de Thaise buren te weten te komen dat ze waren verhuisd en na de vage aanwijzingen te hebben gevolgd werden de blouses ook teruggevonden.
Nu nog even volledig herstellen en Siam terug en ons leven is weer op de rit.