De fiets, de fiets en anders niets

Chiang Mai is dé fietsstad van Thailand. Aangezien we er al een paar keer eerder waren geweest en hadden gezien dat het voor toeristen en expats die niet van brommers houden, een populair vervoermiddel is, zouden we direct na aankomst een paar goede fietsen kopen. De afstanden zijn veel groter dan in Mae Sot en alle twee onze fietsen stonden al een tijd op instorten.

Het aanbod van tweedehands fietsen in Mae Sot is enorm. Er worden ook nieuwe fietsen - made in China - verkocht in de supermarkt voor vijf tientjes, maar de kwaliteit is wat je mag verwachten voor die prijs en de maten zijn Aziatisch, ofwel voor westerlingen een kindermaat.
Dat er zo’n groot aanbod tweedehands fietsen is komt doordat vanuit Birma duizenden fietsen per dag illegaal de grensrivier over gaan, waaronder ook Japanse die beter van kwaliteit zijn dan de Chinese. Bovendien gebruiken de Birmezen in Mae Sot die zich geen brommer kunnen veroorloven, de fiets als vervoermiddel. Een Thai doet dat niet, want van fietsen word je moe en bovendien is fietsen voor arme mensen.
De fietsen die wij hadden gekocht waren oud en versleten, maar hebben een westerse maat zodat we niet met onze knieën tegen het stuur komen. We hadden al min of meer besloten ze achter te laten, maar omdat er in de verhuisauto ruimte over was, hebben we ze toch maar ingeladen. Altijd handig voor gasten.

Omdat Fred de boodschappen op de fiets doet en sommige winkels in Chiang Mai op een half uur fietsen liggen en er een doos bier op vervoerd moet kunnen worden, waren de specificaties: stevige stadsfiets, bagagedrager, spatborden voor het regenseizoen, minimaal drie versnellingen en uiteraard een goede framemaat.
De fietsen in de supermarkt zijn hetzelfde als in Mae Sot dus die vielen af. Er zijn in Chiang Mai een stuk of tien fietsenwinkels die dure racefietsen (we zagen er een van zesduizend euro en dat is bijna twee jaarsalarissen voor een politieagent) en mountainbikes verkopen, maar geen stadsfietsen.
Die worden wel tweedehands verkocht bij sommige fietsenmakers, maar die bleken te klein, met een kromme voorvork of beiden. Nou geeft Fred het niet snel op, dus hij is bij allemaal meerdere keren langs geweest om te kijken of er toch misschien, heel misschien, één in de juiste maat en van redelijke kwaliteit was binnen gekomen. Helaas.

Inmiddels was Fred op het spoor gekomen van de Chiang Mai Sunday Cycling Club.
Bert uit Assen, die we in een fietsenwinkel tegen waren gekomen en die zijn huis en al zijn bezittingen in Nederland had verruild voor een fietsend bestaan in Thailand, vertelde dat hij op zondagmorgen mee was geweest en dat het een aanrader was.
De aankoop van een fiets kon dus niet langer worden uitgesteld: een lichtgewicht aluminium fiets van het merk Merida, met vierentwintig versnellingen. Niet helemaal volgens de oorspronkelijke specificaties, maar je moet toch wat. Doordat er een bagagedrager en spatborden op gemonteerd konden worden, kan de fiets toch gebruikt worden voor kleine boodschappen. Voor het bier moet het oude barrel worden aangehouden.

Eén keer per maand, en dat was afgelopen zondag, gaat de fietstocht van de Sunday Cycling Club langs allerlei bezienswaardigheden in de stad, georganiseerd door de Thaise professor Somshote Ongsakul, die bij elke bezienswaardigheid gemiddeld een half uur in het Thais uitweidt over de historische achtergronden, terwijl hij bij een gevoelstemperatuur van achtendertig graden gekleed is alsof hij zijn verhaal in Siberië afsteekt. Miranca was mee want de tocht langs de bezienswaardigheden leek haar wel leuk. Ze was alleen bezorgd of ze op haar brachelige fiets het tempo kon bijhouden. De enige andere buitenlander bleek de Zwitserse Peter te zijn. Peter is Hoofd Buitenlandse Betrekkingen van de fietsclub want hij spreekt een beetje Thais zodat hij als tolk kan fungeren voor de andere buitenlanders. Normaal gesproken zijn er meer buitenlanders, maar de maanden mei tot en met augustus brengen veel overwinteraars door in hun thuisland.

Het tempo bleek geen probleem. Behalve dat we van de vier uur die de tocht duurde hooguit een half uur op de fiets hebben gezeten, bleek het peloton en de fietsen waar ze op reden nogal gemêleerd. Het jongste lid is vijftien en het oudste tweeëntachtig. Het fietsenpark varieert van stadsfiets zonder versnellingen met een rieten mandje op de bagagedrager of vouwfiets tot dure Italiaanse racefietsen van het merk Bianchi. De kleding varieert van terlenka broek met winterjas tot professionele wieleroutfit al of niet met een zelfgemaakte helm van kokosnoot op het hoofd. Op andere zondagen fietsen ze daarmee afstanden van veertig tot honderdtwintig kilometer.

Over de organisatie kan niets anders dan positiefs gemeld worden. Bij kruispunten wordt het verkeer stilgezet en het peloton krijgt instructies van de wegkapitein die een geluidsinstallatie op zijn fiets heeft gemonteerd, waaruit hij Thaise muziek laat schallen als hij even geen tekst heeft.

Vandaag staat er een tocht van drieënzestig kilometer op het programma. Fred gaat kijken of hij het tempo kan volgen.