Fieldtrip Kurunegala

Gisteren ben ik dan eindelijk naar het vluchtelingenkamp geweest. Het is een klein kamp, slechts 110 personen, in een veilig gebied. De meeste kampen zijn in afgesloten gebieden en dus niet of moeilijk bereikbaar. Het was een lange reis, 3 uur heen en 3 uur terug. Deze mensen zijn gevlucht uit Mutur na bominslagen en beschietingen door beide partijen. Hun huizen zijn verwoest maar ze zijn ongedeerd gebleven omdat ze niet thuis waren (de kinderen op school). Het zijn geen arme gezinnen, maar hebben alles verloren. Ze hebben dekens en matten om op te slapen meegenomen en zijn zo snel mogelijk gevlucht. Ze hebben 25 km. gelopen, met de kinderen, en zijn vanaf daar met een tractor naar Kurunegala gebracht. Ze zijn ondergebracht in een school met moskee. 's Nachts slapen ze in de klaslokalen, maar gisteren is daar de school weer begonnen en moeten ze er 's ochtends weer uit nadat ze schoon hebben gemaakt en de tafeltjes teruggezet. De kinderen kunnen er wel naar school, maar hebben geen boeken. Er is 1 ruimte waar ze overdag kunnen blijven en waar hun spullen staan (zie foto). Er wordt dagelijks eten gebracht dat door betrokken gezinnen om de beurt wordt bereid. Er zijn sanitaire voorzieningen, het is niet overbevolkt en het belangrijkste: het is veilig. Ze hebben ons gisteren verhalen verteld over wat er gebeurd is, iets wat je je niet kan voorstellen. Bominslagen die hun huizen vernietigen, doden en gewonden overal. Mensen die ledematen verloren waar geen medische hulp voor was.
De mannen willen graag aan het werk zodat ze hun leven weer kunnen opbouwen. Een aantal zijn vissers, maar er valt weinig te vissen in het binnenland. Het is niet makkelijk om daar een baan te vinden en om iets te starten hebben ze een beginkapitaaltje nodig. De kinderen zijn blij dat ze naar school kunnen maar willen graag boeken en schriften. We denken erover om voor 1 of 2 mannen een beginkapitaaltje te sponsoren zodat ze weer iets kunnen opbouwen en op eigen benen kunnen staan. Ook hebben we het erover om een degelijke vloer met dak te maken zodat ze een plek hebben waar ze droog zitten voor als straks de regentijd begint.
Ik heb gezegd de medische kosten te betalen om een scherfje van een granaat uit de schouder van een klein meisje te laten verwijderen. Gisteren heb ik een cheque van $300 overhandigd die allang is besteed aan de meest noodzakelijke dingen voor de vrouwen (kleding, ondergoed, zeep etc). Op de foto's kan je zien wat een feest het voor de kinderen was dat er blank bezoek kwam. Ze moesten allemaal op de foto, handjes geven, namen uitwisselen etc. Het was een grote mierenhoop en een enorm gevecht om de foto's te zien nadat ik ze had gemaakt. Heerlijk om ze even te laten genieten. De emoties liggen dicht bij elkaar. Voor hun, maar ook voor mij. Zo ben ik, naast het verdriet voor deze mensen wiens leven zo overhoop is gehaald, blij met wat we voor ze kunnen doen, geniet ik van al die enthousiaste kinderen en van de mooie tocht. De stand van vandaag is €1713,50 (SLR 226.182,00). Er komt nog steeds elke dag wat bij! En dit keer zelfgemaakte foto's!