Thank God it's Friday!

Nu Miranca een normale werkweek heeft is de vrijdagavond t/m de zondagavond heringetreden als weekend.

Onze vrijdagavond traditie in Nederland is sinds jaar en dag met pizza en een film op de bank, want na een drukke week hoef je even niets. We hebben hier een flatscreen met 318 zenders waarvan 299 Thais, 18 uit landen als Korea, India en Vietnam, en 1 uit Nederland, BVN. Dat is de zender voor Nederlanders en Vlamingen in het buitenland. Zo kan je overal ter wereld het NOS Journaal, Studio Sport, DWDD, maar ook Bauer's zigeunernacht, Boer zoekt vrouw en voor de Vlaamse kinderen Kaatjes Tralalaatjes bekijken. Maar niet bij ons. 317 Zenders komen kristalhelder door terwijl BVN gekenmerkt wordt door wegvallend geluid, door het beeld lopende grijze balken en sneeuw.
Gelukkig hebben we een laptop en 128 afleveringen van de serie "Lost" op DVD (met dank aan Tom). In plaats van pizza halen we de in Thailand favoriete fastfoodsnack Pad Thai op. Dat is geroerbakte mie met taugé, bosuitjes, uitgebakken spekjes, pepers, pinda's, garnaaltjes en nog zo wat.

Zaterdag is ouderwets uitslapen voor Miranca en de Volkskrant downloaden op de Ipad voor Fred. Die wordt 's nachts om een uur of half twee in Nederland online gezet zodat die op datzelfde moment in Thailand om half zeven in de morgen in de elektronische brievenbus glijdt.

Na traag op gang te zijn gekomen was het tijd voor een ijscappuccino met taart in de in jaren zestig stijl ingerichte koffieshop Roommate. Je betaalt er twee keer zoveel als waar dan ook in Mae Sot, dus de zaak wordt platgelopen door Thaise mannen die aan elkaar en aan hun liefjes willen laten zien dat ze zich dat kunnen veroorloven.

Zaterdagavond gaan we altijd sjiek uit eten. Dit keer bij de Koreaan. We werden aan een tafel gezet met twee branders, een voor een grillplaat, de ander voor een fonduepan. Wij besloten te kiezen voor de grill en bestelden een vlees- en een groenteschotel. Ondanks onze duidelijke gebarentaal kwam er tot drie keer toe een meisje met een fonduepan aanzetten die vervolgens door een steeds hopelozer kijkend ander meisje op onze aanwijzingen weer werd weggehaald. Bij de vierde poging, na een gebarentaal offensief van hun kant, kregen we het door. Ja, inderdaad, "je snapt het pas als je het door hebt". Het vlees moest op de grill en de groente in de fonduepan. We hebben ons de rest van de avond redelijk gedragen en alleen wat paddestoelen van de groenteschotel op de grill gelegd.

De zondag is gereserveerd voor "things to do around Mae Sot". Dit keer een bezoek aan de "Highland Farm & Gibbon Sanctuary". Vanuit het centrum van Mae Sot gaat er elk uur een Sangthaew die kant op. Een Sangthaew houdt het midden tussen een taxi en een minibus maar dan zonder ramen en achterdeur. Er zijn aan weerskanten bankjes waarop, vanuit een westers referentiekader geredeneerd, 12 mensen kunnen zitten. Hier verdubbelen ze dat aantal en kunnen er ook nog zakken en dozen met op de markt gekochte spullen mee.

Eigenlijk zouden we vorige week de gibbons al hebben bezocht maar nadat we twee uur hadden gewacht bij de 'sangtheaw-halte' moesten we de conclusie trekken dat er kennelijk een paar waren uitgevallen. Toen het aantal wachtenden tot meer dan 50 was opgelopen besloten we naar huis te gaan met onze twee tassen met overrijpe bananen, want daar schijnen gibbons dol op te zijn. De keuken is nog niet klaar dus helaas geen bananencake kunnen bakken.

Deze zondag liep alles anders. Toen we aan kwamen fietsen stond de Sangthaew al klaar. Er waren 18 passagiers zodat we ruim konden zitten. Voor Miranca werd een plek op het bankje vrijgemaakt en Fred had een plekje gevonden op een zak rijst. Nadat, onder regie van de chauffeur, twee Burmese jongens hun plek op het bankje voor een staanplaats op de achterbumper hadden verruild en Fred ook een plek op het bankje had, ging het gas op de plank. Dankzij een roadblok van de Thaise politie tien minuten later kon iedereen nog ruimer zitten. Een Burmees echtpaar met een kind, zakken rijst, uien, knoflook en een levende kip, beschikte kennelijk niet over de juiste papieren en moest uitstappen. Niemand keek er van op. Het echtpaar stapte uit alsof er niets aan de hand was. Ondertussen werden we door de Burmese jongen die zijn plaats aan Fred had moeten afstaan uitgenodigd om op bezoek te komen in het vluchtelingenkamp waar hij woont.

We werden keurig met onze nieuwe voorraad overrijpe bananen afgezet bij kilometerpaal 42,8. "Closed" stond er op het hek. Na enig aandacht trekken kwam er een bejaarde maar uiterst fitte Thaise vrouw ons welkom heten. We waren de eerste bezoekers sinds een maand. Voor we naar de apen gingen maakte ze een avocado smoothy voor ons en moesten we ons insmeren met anti muskieten spul. Tijdens de 2 uur durende rondleiding kregen we de geschiedenis van het opvangcentrum en haar levensverhaal te horen. Ze was vroeger in Thailand met een generaal getrouwd geweest. Die had aan een missie in Vietnam een Amerikaanse vriendin van het Peace Corps overgehouden. Onze Thaise dame was daar zo kwaad over dat ze niet alleen van hem ging scheiden, maar hem ook vertelde dat ze uit wraak met een Amerikaanse man ging trouwen. Ook wilde ze niet meer met hem op hetzelfde continent wonen. Ze kocht een enkele reis San Francisco en deed wat ze beloofd had. 20 Jaar geleden kwam ze met haar Amerikaan naar Thailand om van hun pensioen te genieten. Iemand uit een dorp in de buurt kwam langs met een jonge gibbon die door een schot hagel, dat zijn moeder gedood had, gewond was geraakt. Ze hebben tevergeefs geprobeerd die onder te brengen bij een dierentuin.
Haar Amerikaan is nu 10 jaar dood en zij verzorgt 89 gibbons, 26 andere apen en 1 enorme beer met de naam Yogi. Het zijn allemaal dieren die als huisdier of in een toeristenbar hebben geleefd, daarna zijn afgedankt en niet meer in staat zijn om in het wild te overleven. Na afloop kregen we een zak met granaatappels mee met instructies wat je ermee kan doen.

's Avonds gegeten in een tentje aan de overkant waar een Burmese jonge vrouw de scepter zwaait. Haar man staat in een Robin van Persie voetbalshirt achter de wok en zij neemt de bestellingen op van zowel de gasten aan de tafeltjes als de afhalers. Voor elke bestelling snijdt ze de groenten en zet die met het vlees en de sausjes klaar voor haar man die dan elke twee minuten een gerecht wokt. Het is stampvol op zondagavond want de wedstrijden van de Engelse premier league zijn op tv. Onze gastvrouw heeft ondertussen tijd om met iedereen grapjes te maken en straalt alsof het haar feestje is en wij de door haar uitgenodigde gasten zijn.

Daarna naar de film in de tuin van het ex political prisoners cafe en het weekend zat er op.