Rough times

Tijd om een tipje van de sluier op te lichten m.b.t. het werk. Het vertrek van de Executive Director heeft een enorme impact gehad op de organisatie. Patrick heeft veel gedaan aan de onderlinge samenwerking en saamhorigheid, maar daarbij zijn wel een aantal problemen in de kast gebleven. De interim, Peter, probeert dat wel aan te pakken, maar dat gaat gepaard met angst, boosheid en onzekerheid waardoor de meeste collega's zich terugtrekken achter hun muurtje en daar rustig blijven zitten of vandaar uit om zich heen slaan. Daarnaast speelt er de gebruikelijk (vriendjes)politiek die het beeld behoorlijk vertroebelt en tot contraproductieve beslissingen leidt. Mijn opdracht hing grotendeels aan Patrick als persoon. Ik werkte aan projecten die hij belangrijk vond en was zijn sparring partner voor het ontwikkelen van nieuwe ideeën. Dat viel dus in het water na zijn vertrek, ook omdat de interim andere prioriteiten stelt. In dat geheel had ik wat moeite om boven water te blijven, mede gezien mijn drive om wat te betekenen voor de Trust. Een goed gesprek met Peter waarbij we beiden eindelijk informatie konden uitwisselen en waarin we mijn rol opnieuw hebben besproken, geeft weer wat ruimte. Het zal niet makkelijk worden, maar ik voel me nu gesteund wat me de moed geeft om door te gaan.
Ook op sociaal gebied is er veel gebeurd, zowel vertrek als aankomst. Femke, een studente die hier haar afstudeeropdracht heeft gedaan, is vorige week teruggegaan naar Nederland. We hebben de laatste 2 maanden veel met elkaar opgetrokken, dus het is jammer dat ze weg is. Maar ze is er niet ongemerkt vandoor gegaan: ze heeft woensdag een afscheidsfeestje bij mij thuis gegeven. Het gezin waar ze bij in huis woonde was natuurlijk van de partij, evenals een aantal collega's en een studiegenoot, allen Srilankanen. Als wraak voor de 3-maal daags rijst, hebben we ze gebakken aardappelen voorgezet, zonder chili. Het was een hele happening, te beginnen met de voorbereidingen. Voor 8 personen koken met 2 gaspitten en 2 pannen is een hele uitdaging. Verder nog wat andere praktische zaken als een tekort aan stoelen, glazen etc. Bestek dachten we niet nodig te hebben want ze eten met hun handen, maar opeens moesten ze allemaal een vork hebben. Zelf vonden we het erg leuk, maar geen idee wat onze gasten ervan vonden. En na het vertrek van Femke, de komst van 7 nieuwe VSO-ers, 5 uit UK en 2 uit NL, Yvonne en Jorieke. 3 Engelse vrouwen, Liz, Helen en Julia, blijven in de omgeving van Colombo, de rest verspreidt zich over het land. Maar eerst krijgen ze 5 weken in-country-training, waarvan de eerste 2 weken in Colombo. Het duurde dus niet lang voordat ik met ze had kennisgemaakt en een avond lang had bijgepraat in een Nederlands onderonsje. Zelf heb ik de training niet gehad omdat ik tussen 2 groepen aankwam en ook omdat ik hier voor een kortere periode ben en dus sneller productief moest zijn. Ik heb echter weten te regelen dat ik de 3e week in Kandy met ze mee kan doen. Daar verheug ik me erg op. 's Ochtends Sinhala les en 's middags culturele of andere interessante onderwerpen en in het weekend een cultuur tripje.
Kort nieuws:
- Het regent nog steeds elke dag, maar het begint doorgaans pas rond 6 uur dus het is wat minder troosteloos.
- De tennisleraar laat niets meer van zich horen nadat ik vorige keer vriendelijk maar duidelijk heb gezegd dat ik niet tevreden was over zijn les.
- Broer Jan komt met Geertje begin december, dus de pepernoten zijn veiliggesteld.
- Ook met Kerst komt het goed, ze doen hier aan kerstbomen, maar niet aan 2e Kerstdag.