Lief laos

Voor een visum voor Thailand moet je naar een Thaise ambassade in het buitenland. Normaal gesproken doen we dat in Nederland, maar daar vonden ze in mei dat we geen nieuw visum konden krijgen omdat de oude nog niet verlopen was (nieuwe regeling). Er zat dus niets anders op dan vijf weken na aankomst in Mae Sot naar een ambassade hier in de buurt te gaan wat op zich geen straf is, vooral als Laos binnen bereik ligt.

Vliegen was geen optie dus we moesten met de bus naar Savannakhet, een klein stadje aan de grens met Thailand waar ze een Thais consulaat hebben.
Op woensdagavond om half zeven zaten we in de bus die er veertien uur over ging doen. De reis viel alleszins mee. De eerste meevaller was dat de chauffeur voorzichtig reed. De eerste tachtig kilometer vanaf Mae Sot gaat over een bochtige bergweg waar dit jaar al twee bussen door roekeloos rijgedrag zijn verongelukt met meer dan vijftig doden als gevolg.
De stoelleuning in de bus kon ver naar achteren en er was een voetenbankje dat omhoog geklapt kon worden zodat er een slaapstand werd gecreëerd die een economy class vliegtuigstoel ver overtreft. Het dekentje maakte het slaapcomfort compleet.
Helaas hadden we bij het boeken niet op het WK-schema gelet waardoor we Nederland-Australië niet live konden zien, maar we werden per SMS onmiddellijk over elk doelpunt geïnformeerd.

Het is de derde keer dat we in Laos zijn. Het is een communistisch land met een koloniale geschiedenis. Het regime is mild want politieke gevangen zijn er nauwelijks. Er zijn sinds een jaar of vijf geasfalteerde wegen en ze hebben Internet. Coca Cola is te koop maar Macdonalds en KFC mogen het land nog niet in.
Het belangrijkste koloniale erfgoed dat de Fransen hebben achtergelaten is stokbrood, dat in stalletjes op straat wordt verkocht. De Brie is door Laotianen vervangen door varkenslever paté, wortel, bosuitjes en koriander. De Aziatische versie van een broodje gezond dus.

Op Internet hadden we een lokale Eco Tour organisatie gevonden die door SNV, een Nederlandse ontwikkelingsorganisatie, was opgezet. We wilden beslist de 2-daagse mountainbike tour doen maar op onze e-mails reageerden ze niet en hun kantoor was gesloten. De dame van de tourist information is er twee uur mee bezig geweest om ze te pakken te krijgen, terwijl ze zich verontschuldigde voor haar slechte Engels, dat prima was, en dat het niet lukte om de tour te regelen. Voor de zekerheid hebben we het adres en telefoonnummer van ons hotel achtergelaten.
Toen we na het eten ons hotel inliepen stond de receptionist ons al op te wachten. Met de drie woorden Engels die hij spreekt wist hij ons uit te leggen dat we de volgende ochtend om zeven uur vertrokken voor een fietstocht.

De volgens de website Engels sprekende gids, die zich voorstelde als Mister Sakhon, sprak zeker acht woorden Engels. Nadat de banden waren opgepompt en de zadels van de kindermaat mountain bike op de hoogste stand waren gezet, fietsten we het stadje uit en kwamen we via fantastisch mooie rijstvelden waar de ossen er tot nu toe in geslaagd zijn om de tractoren buiten de deur te houden, de jungle in met ongeasfalteerde bospaadjes. De gids begon na vijf kilometer al tekenen van slijtage te vertonen terwijl wij net warmgedraaid waren. Na een paar valpartijen, vanwege het glibberige pad met kuilen vol met water, was het tijd om te lunchen. De gids had na de lunch een uur slaap nodig om te herstellen voor de rest van de tocht.
Het materiaal bleek niet bestand tegen onze westerse kracht. Twee minuten na de lunchpauze viel de linker krenk van Fred zijn fiets. Mister Sakhon bood aan van fiets te ruilen wat Fred weigerde omdat hij met één trapper het tempo van de gids makkelijk kon volgen en er geen vertrouwen in had dat het andersom ook het geval was.
Na een klein stukje fietsen was er een dorp zijn waar de fiets gerepareerd zou worden. Het leek Fred sterk want een krenk vast te zetten op een trapas lukt niet met een baco of een steeksleutel. Volgens de gids was dat geen probleem en na tien minuten met alle beschikbare gereedschap aan de slag te zijn geweest meldde hij dat het probleem achter de rug was. Tien meter verder viel de krenk er weer af. Bij de derde werkplaats hadden ze verrassenderwijs de juiste sleutel.
Na afloop hebben we als dank voor deze fantastisch tocht Mister Sakhon meegenomen naar Lin’s Café, waar alle toeristen (slechts een handvol) komen omdat het bij Tripadvisor, op nummer 1 staat.
Een ander culinair hoogtepunt voor ons was het Franse restaurant Hom Fha, waar alleen de naam en de Aziatische bediening je doet beseffen dat je niet in Frankrijk bent. Het Menu du Jour met als hoofdgerecht 'Côtelettes de porc aux pommes dauphine et divers légumes' hebben we uiteraard weggespoeld met een goed glas wijn.

In Thailand zijn de mensen welvarend, de kinderen verwend en de straathonden vals en kwaadaardig. In Laos is iedereen aardig en vrolijk en zijn zelfs de straathonden relaxed. De tijd heeft er stil gestaan. De mensen in Laos zullen net als hun Thaise buren een 7-Eleven en een MacDonalds op elke hoek van de straat willen en de kinderen zullen net zo dik worden als hun leeftijdsgenootjes in de rest van de wereld. Graag nog even wachten lief Laos.