Even weg uit Mae Sot

We hadden echt zin om een reis te maken. Tenslotte zitten we dicht bij allerlei bestemmingen die vanuit Nederland heel ver weg zijn, maar vanuit hier binnen een dag en zonder jetlag bereikbaar zijn. China leek ons leuk. We zijn er nog nooit geweest en na een paar uur googelen waren we zeer enthousiast geraakt over een reis door het landelijke zuiden, die we zouden afsluiten met een paar dagen Hongkong. Na een paar weken voorpret, bedierf onze zwager Jan de stemming door te vragen wat voor weer het in die periode in dat deel van China is. Op gemiddeld 12 graden zaten we niet te wachten.

De Filipijnen zag er qua weer in december een stuk beter uit en ook daar zijn we nooit geweest. Helaas vertelde Cecilia, een Filipijnse kennis van ons, dat iedere Filippino - ze zijn immers allemaal katholiek - met de kerst naar huis gaat en de vluchten en hotels dan vol zijn en ze dubbele prijzen rekenen. Dat ging dus ook niet door, waardoor we de tyfoon Hagupit, waarvoor een half miljoen Filippino’s op de vlucht moesten, ook hebben misgelopen.
Na nog even over Birma te hebben nagedacht, maar verworpen omdat we opzagen tegen lange busreizen over slechte wegen, kwamen we op het briljante idee om in Thailand op vakantie te gaan.

Onze eerste bestemming was Kanchanaburi. Dat is bekend door de Birma spoorlijn en de Bridge over the River Kwai. We waren daar op onze eerste Thailandreis in 1991 geweest en konden nu kijken of er iets veranderd was. Na een vlucht van een uur naar Bangkok en drie uur in de minivan waren we ter plekke om onmiddellijk van het eerste hoogtepunt te genieten, pizza met wijn. De pizzeria in Mae Sot is vijf maanden geleden gesloten waardoor pizza voor ons een culinair hoogtepunt is geworden.
De bridge zelf was een teleurstelling. Hij lijkt in niets op de oorspronkelijke brug die tussen 1941 en 1943 door krijgsgevangenen van de Japanners is aangelegd. Die was van hout en aan het eind van de 2e wereldoorlog door de geallieerden gebombardeerd. De huidige brug is van staal en om er te komen moet je je door een toeristenmarkt markt wringen en word je onder de voet gelopen door Thaise en andere Aziatische toeristen. Er heerst een pretparkachtige sfeer want de Thai hebben niet dezelfde historische beleving bij de Birma spoorlijn als wij. Er zijn 200.000 doden gevallen bij de aanleg en daar zat niet één Thai bij want Thailand was een passieve bondgenoot van Japan en gaf ze vrije doortocht om de spoorlijn aan te leggen.
Andere historische plekken zoals nagebouwde barakken, waar we onder andere een vergeeld krantenartikel over Wim Kan tegenkwamen, en het Railway Museum waren er in 1991 nog niet. We konden ze in alle rust bekijken samen met een handvol buitenlanders.

De volgende bestemming was Sangklaburi, een piepklein plaatsje aan de grens met Birma, waar we vooral naartoe gingen om John, Chan Dein (ex-collega’s van Miranca die daar samen een kantoortje runnen) en Krista (John’s vriendin) te ontmoeten.
Sangklaburi bleek van een fantastische schoonheid te zijn. Vanuit onze kamer in het guesthouse hadden we uitzicht op een meer, ontstaan door de aanleg van een dam, en op de langste houten brug van Thailand die de twee helften van het stadje op beide oevers met elkaar verbindt. We hadden mazzel, want de brug was net een week daarvoor heropend nadat die vorig jaar was ingestort. Het loopgedeelte was geheel vernieuwd en zag er zeer solide uit. Het houten onderstel was nog oorspronkelijk en bestond uit halfvergane palen die met latjes en touwtjes aan elkaar vast waren gemaakt. Dat deel zal dus na de volgende instorting wel vervangen worden.
Een ander hoogtepunt in Sangklaburi was de dagtour met een bezoek aan de tempel die grotendeels onder water was komen te staan toen de dam werd aangelegd en een rafttocht over de rivier. Dan hebben we dat ook één keer in ons leven gedaan, hoewel het voor herhaling vatbaar is.

De laatste bestemming was Chiang Mai. We hadden immers nog recht op de geneugten van de grote stad.
Het was een lange reisdag met veel transportmiddelen en we hadden uitgerekend dat als we om half acht het guesthouse verlieten, we makkelijk onze vlucht van Nok Air om acht uur ‘s avonds van Bangkok naar Chiang Mai zouden halen. We hadden zeker drie uur marge.
De taxi die ons bij het guesthouse kwam ophalen bleek een brommer met zijspan te zijn die ons bij het minivan stationnetje afleverde. We namen de minivan tot de Hellfire Pass, een recent door de Australiërs aangelegde herdenking van de Burma spoorlijn. Eén van de ruigste stukken om een spoorlijn aan te leggen. De gevangenen moesten met houwelen en hamers een weg banen door metershoge rotsen.
Vanaf de Hellfire Pass moesten we met de 2e klas bus naar Kanchanaburi om daar de minivan naar Bangkok te nemen. Elk half uur zou er een 2e klas bus langs komen. Anderhalf uur later stonden we nog langs de kant van de weg. Terwijl we net tegen elkaar zeiden dat de wereld niet vergaat als je een vlucht mist, kwam de bus er aan.
De minivan naar Bangkok moest eerst vol voor die vertrok, wat zo’n twintig minuten duurde. Evenveel tijd kostte het tanken bij het LPG tankstation waar enorme rijen minivans stonden te wachten op een tankbeurt. Daarna de file wegens wegwerkzaamheden in en vervolgens bleek het verkeer in Bangkok ook op zaterdagavond muurvast te staan. We hadden nog iets meer dan een uur voor onze vlucht vertrok toen we in het centrum van Bangkok door de minivan werden afgezet en we moesten nog met de Skytrain en een taxi voor het laatste stuk. Een uurtje reistijd bij elkaar, waardoor onze missie om de vlucht te halen kansloos begon te worden.
De onbetrouwbaarheid van Nok Air is legendarisch. Zelden vertrekken ze op tijd, maar het goede nieuws is dat ze je soms over een vertraagde of vervallen vlucht per SMS informeren. Ongeveer in de helft van de gevallen doen ze dat en vandaag hadden we geluk. Net toen we in de Skytrain zaten kwam het bericht. Onze vlucht was vertraagd tot tien over negen.

In en rond Chiang Mai is veel te doen. Paleizen, tempels, hilltribes, musea, knuffelen met tijgers en nog veel meer. Als toerist kan je er makkelijk een week doorbrengen en dan heb je nog niet alles gedaan. Maar daar komen we niet voor. Een dag in Chiang Mai verloopt voor ons in een vast patroon. Beetje uitslapen, rustig wakker worden, Volkskrant downloaden, Facebooken en om een uur of elf op weg naar één van de yummie brunch restaurants. Even shoppen om de brunch te laten zakken en dan een criminele massage in de vrouwengevangenis. Vervolgens gaan we even naar het hotel om op te frissen en dan naar een Spaans café voor een glas rosé met tapas en aansluitend naar een goed restaurant om gegrilde groenten en pizza of Canard à l'Orange te scoren. De avond sluiten we af bij het Italiaanse restaurant Why not? vanwege het indrukwekkende grappa assortiment.

De ochtend van vertrek doen we boodschappen bij de Tops supermarkt, waar ze een fantastische broodafdeling hebben. We hadden speciaal daarvoor een grote tas meegenomen waar alles wat ze in de schappen hadden liggen inpaste. De expats die dachten even hun 7-granen brood te kopen, zullen flink op hun neus gekeken hebben.

Dan nog zes uur met de bus en we waren weer thuis in Mae Sot, waar we de vakantie afsloten met knapperige broodjes met uit Nederland geïmporteerde salami en Franse kaasjes. Morgen weer gebakken rijst.