Spruitjes

Kerst vieren in een tropisch land is niet te vergelijken met Kerst in Nederland. Zo vieren we het hier niet met familie en ligt er geen sneeuw, maar er zijn wel overeenkomsten.

Ook hier is het winter en volgens de Aziaten is het erg koud.
Overdag is de temperatuur tussen de 30° en 35° en ‘s nachts koelt het af tot onder de 20°, met uitschieters tot 14°. ’s Morgens zie je de mensen dik ingepakt met handschoenen, dassen en mutsen waar we in Nederland de Elfstedentocht mee schaatsen. Toen Boon van de blindenschool met de kinderen, in november toen het ‘s nachts nog niet kouder werd dan 20°, bij ons op bezoek kwam voor een spaghetti lunch, hadden de kinderen dikke jassen aan en mutsen op, ook al was het rond lunchtijd tegen de 30°. De zwemles die Miranca op zondag geeft is voorlopig afgelast omdat Boon denkt dat ze kou vatten als ze met 30° in hun zwembroek lopen.
De honden worden bij deze extreme temperaturen ook niet aan hun lot overgelaten. Omdat de lokale bevolking bang is dat ze doodvriezen krijgen ze een jasje aan, hoewel er rangen en standen zijn want de een krijgt een oud T-shirt en de ander een hip jurkje.

We hebben net als in Nederland een kerstboom. Deze is wat kleiner, van plastic en hij komt met ballen en al uit de doos. Het hele stadje is in kerstsfeer. In elke koffietent staat een kerstboom en daar waar in Nederland de kassières in de supermarkt een kerstmuts opzetten, scannen ze hier onze boodschappen in een Kerstpak. Dat doen ze alleen voor het handjevol buitenlanders die hier zijn, want er is geen Thai die Kerst viert.

Op de dag voor Kerst waren we uitgenodigd voor een kerstlunch op de Birmese lagere school die we maandelijks sponsoren via onze stichting. We bleken de enige gasten en terwijl de kinderen gewoon rijst met groente kregen werden er voor ons een heleboel luxe gerechten op tafel gezet die we samen met het schoolhoofd Daw Htet Htet Aung mochten opeten. Door de enorme schalen met vlees, garnalen en curries die op tafel stonden was nauwelijks te zien dat we er van gegeten hadden en voelden we ons een beetje schuldig. Zoals vaker in Azië bleek dat niet nodig want de nog volle schalen verhuisden na afloop naar de lerarentafel die normaal gesproken dezelfde rijst met groenten als de kinderen krijgen en nu geduldig hadden zitten wachten tot wij klaar waren met eten.
Na afloop van de kerstlunch kregen we nog heel erg gemeende cadeautjes. Voor Miranca door de leerlingen gemaakte ketting en armband en voor Fred’s moeder ook een pakje, want het schoolhoofd heeft veel belangstelling voor zijn moeder van 92.

Voor de boodschappen voor ons eigen kerstmenu op Eerste Kerstdag gingen we naar de Makro die net in Mae Sot geopend was. Dat viel niet tegen. Er is een enorme versafdeling met groente, vlees en vis met een internationaal aanbod waaronder bietjes uit Maleisië en Hollandse aardappelen uit China. Fred kon dus een westers kerstdiner met een voorgerecht van zalm en gamba’s en een hoofdgerecht met varkenshaas, portobellos en spruitjes maken. We achten de kans niet groot dat heel Mae Sot aan de spruitjes gaat dus een aantal van dat soort exotische producten zal binnenkort wel uit het assortiment verdwijnen. In elk geval kunnen wij zeggen dat we spruitjes hebben gegeten in Mae Sot. Dat pakken ze ons niet meer af.